De brieven zijn geschreven tussen 1968 en 1971, de ijd waarin de schrijver veertig jaar oud werd. Hij filosofeert over liefde en dood, begrippen die volgens Geeraerts dicht bij elkaar liggen. Niet alleen over zijn eigen dood, maar ook over het feit dat "ieder volk ter wereld tot de meest objecte uitingen van sadisme in staat is als er historische omstandigheden voorhanden zijn" (citaat uit de brief aan Pol Le Roy). Dit thema komt terug in al zijn romans en ander proza. De voorbeelden die Geeraerts (1930, Antwerpen) daarbij aanhaalt werken schokkend (getuige de kritiek op zijn Gangreen-romans). De brieven zijn gericht aan bekende kollega's zoals Hugo Raes, Marnix Gijsen maar ook aan onbekenden: beminde vrouwen, kennissen.