Midden jaren '70 hadden we thuis een eerste televisietoestel en werd er flink naar "Holland" gekeken. Ene Simon Carmiggelt bracht toen regelmatig een cursiefje. Ik herinner me het trage ritme, het doorgroefde gezicht, de verhaaltjes die nergens over leken te gaan ... voor een jonge adolescent een absolute afknapper.
Zovele jaren later blijken Carmiggelts cursiefjes sublieme pareltjes van levensinzicht, relativering, opmerkzaamheid, stijlvolle misantropie. Niet alles uiteraard, maar deze bundel bevat voldoende om er met volle teugen van te kunnen genieten. ( )