Vermakelijke anekdotes en vermoeiende uitweidingen wisselen elkaar af bij Albert Vigoleis Thelen, een Duitse bohemien die lang in Nederland woonde.
Bijzonder op dreef vind ik hem in zijn portretten. Personages als de Italiaanse hoteleigenaar, de rondborstige Boldootverkoopster, de vileine bibliothecaris van het Vredespaleis – ik zal ze niet snel vergeten. En goddank is de schrijver behalve een enorme kletsmajoor ook een geweldig stilist. Zijn zinnen meanderen dat het een aard heeft maar komen steeds op hun pootjes terecht.
Het enige dat de lezer kan doen is zich overgeven aan Thelens fabuleuze verteltalent. Wie dat lukt wordt rijkelijk beloond. Wie dat niet lukt zal hopeloos stranden.

Van een serieuze intrige is geen sprake, uitweiding volgt op terzijde, waardoor het boek sterk aan Tristram Shandy van Laurence Sterne doet denken. De auteur trakteert de lezer op prachtige, lange zinnen en grappig is hij ook (‘Als ik verlegen ben begin ik te zwetsen. Er zijn mensen die zeggen dat heel mijn literatuur één grote verlegenheid is’), maar zo briljant dat je een plot en enige psychologische tekening niet mist, is zijn stijl ook weer niet.