Toen ik in eerste instantie mijn moeders aftandse naaitafeltje ontdekte - of liever gezegd, in eerste instantie sprak met de vrouw met zilverkleurige haar die de antiekwinkel runde of liever gezegd, dat deel van de negende etage met zijn dure, Frans-Provençaalse antiek van museumkwaliteit bijna achter in een gebouw aan West Twenty-fifth Street, in een ruimte die baadde in halogeenlicht, en ik haar vroeg wat dat precies voor alledaags tafeltje was en wat ter wereld het daar deed, zo weggestopt tussen alle deftige glazenkasten en elegante secretaires - zorgde ik angstvallig dat ik mijn klamme handen stilhield en dat ik er verbaasd, zonder enige herkenning en knipperend met mijn ogen vanonder mijn slappe vilthoed naar keek om duidelijk te maken dat die verbazing slechts het feit gold dat ze daar een zó gewoon, zó duidelijk ouderwets, anoniem en onafgewerkt meubelstuk had staan dat zo volkomen uit de toon viel met de rest van haar uitnemende, zorgvuldige gekozen voorraad aan antiek.