Laatste boek van Fens, samengesteld uit columns voor Maandblad Amstelodamum.Briljante stukjes over straten en pleinen van A'dam, waarmee hij zijn jeugd invult.Tusen 1970-10973 heb ik Nederlands gehad van Fens. ( )

NBD|Biblion recensie:

Verzameling columns over Amsterdam van Kees Fens (literatuurcriticus en oud-docent van Amsterdamse bibliotheekacademie) die eerder verschenen in het maandblad van het genootschap Amstelodamum. Hij schrijft over de buurt van zijn jeugd in West, rond de Chasse-kerk, indertijd een katholieke enclave. ('Het innerlijke kompas slaat altijd uit naar de buurt van herkomst'), over de psychologische grens van de nabijgelegen hoofdader ('Het oversteken van de Overtoom is heel lang een daad gebleven'), het onnavolgbare ritme van de altijd aanwezige bouwprojecten, het besef dat hijzelf mogelijk de voltooiing van het IJ-oeverproject niet zal meemaken, over stadsparken die soms 'maar niet oud willen worden' omdat er 'te veel nieuw licht is', en over het 'donkere licht' dat ontstaat als een grote zwarte wolk van een aanstaande hoosbui boven de gracht hangt. 'Daar stonden de gevels opeens alsof ze uit de lucht uitgezaagd waren'. Fens schreef hele fijnzinnige, bijna tedere miniaturen over de stad. Ze bezorgen aangename schokjes van herkenning en geven bepaalde plekken in de stad voor altijd een warme Fens-associatie. Met enkele foto's in zwart-wit. Paperbackeditie.

(NBD|Biblion recensie, Ria Warmerdam)