Ronduit ergerlijk, en in toenemende mate, is het uitgeefgedrag van de uitgeverij, en misschien ook wel de schrijver. Ik kan me geen andere schrijver / uitgever voor de geest halen waar "re-packaging" zo zeer leidt to meermaals verkoop van verhalen als bij Van Der Heijden / Querido. Dat sommige schrijvers bepaalde publicaties bibliofiel laten verschijnen is bekend, maar vdH/Q hebben een uitgekookte strategie om die verhalen vervolgens in verschillende bundelingen aan de man te brengen. Deze bundel bevat dan ook veel materiaal wat met name liefhebbers van de schrijver in duplo in de boekenkast hebben staan.

Het uitbrengen van een handelseditie voor een boekenweekgeschenk is gemeengoed. Maar die uitgave bestaat al lang, in zowel paperback als gebonden uitgave. In die zin is opname van "Weerborstels" in deze bundel (30%) echt overbodig en had er voor mij niet in gehoeven.

Twee andere stukken, nl "een requiem voor Johnny van Doorn" en "Dichters slaags" waren al "verstopt", de uitgever noemt het "zonder titel herdrukt" in "Engelenplaque.

Gelukking, had ik mij niet laten gekmaken en verleiden tot de aanschaf van "De requiems" (bundel) waarin opgenomen "Uitdorsten". Dat verscheen bovendien in 2007 apart in een kleine gebonden uitgave. En nu dus -- opnieuw -- in deze verhalenbundel.

Hetzelfde geldt voor "De gebroken pagaai", in 2005 gebundeld met "Een gondel in de Herengracht" en nu opnieuw toegevoegd aan Gentse Lente.

Het is dus aan te raden een afweging te maken over de noodzaak deze bundel aan te schaffen.

De verhalen in de bundel, die gepresenteerd wordt als een 30-jarig schrijversjubilaeum, 1978 - 2008, zijn in omgekeerd chronologische volgorde opgenomen.

De reden daarvoor is wederom commercieel winstbejag. De uitgever zegt toe dat een volgende bundel met relatief nieuwe verhalen, gerelateerd aan "Homo Duplex" zal verschijnen, onder de titel "De gerechtsbeeldhouwer". Verzamelaars van het werk van AFTh weten dat in ieder boek achterin lijstjes zijn opgenomen van "nog te verschijnen" boeken. Het merendeel van die boeken verschijnt nooit. Ook een typisch AFTh verschijnsel, dat ik me niet van andere schrijvers/uitgevers kan herinneren.

De verhalen in "Gentse Lente" zijn dus in omgekeerde volgorde opgenomen. De nieuwste verhalen zijn veelal kort, de latere verhalen langer. Gaandeweg mogen we aannemen dat al het werk van Van Der Heijden een sterk autobiografische inslag heeft. Echter, doordat wij vrij weinig over de jeugd van de schrijver weten, is de afstand van de lezer tot de stof in de oudere verhalen verder, en krijgen die bij het lezen een episch karakter.

De nieuwere verhalen missen dat karakter ten enenmale. De lezer weet zo veel over de oudere AFTh van der Heijden, met name door de verschijning van "Engelenplaque" dat deze korte verhalen meer lijken op familieschetsjes van de familie doorsnee op stap in hun Fiat Panda. Zij doen het sterke vermoeden rijzen dat het hier om fragmenten gaat die ofwel ook voorkomen in "Engelenplaque" of daaruit werden weggelaten. Deze fragmenten zijn "aangekleedt" met fictieve gebeurtenissen, die zondermeer potsierlijk aandoen.

Mij bekruipt dan ook het gevoel dat de schrijver deze verhaaltjes heeft geproduceerd met het oogmerk de oudere verhalen beter verkoopbaar te maken; de lezer moet blijkbaar het gevoel krijgen iets nieuws te krijgen.

Dit verklaart ook meteen de omgekeerde volgorde van de verhalen. Door de slechtste verhalen vooraan te plaatsen, en de betere verhalen aan het eind, blijft de lezer met een voldaan gevoel achter. Maar eigenlijk is de bundel een samenraapsel van vooral minder goede verhalen, en vooral veel oude wijn in nieuwe zakken. ( )