Such well-written selfish, pretentious, immature characters, their youthful naivety and faith so cringingly well-captured.

Having read Memoirs of a Dutiful Daughter and knowing this was written earlier in Beauvoir's life, I was afraid that the exuberant youthful romanticising was being held up as a worthy pursuit. Instead, I was rewarded with five interlinking tales about the social mores and standards that society imposes on young women while it allows young men to frame all their inconsiderate behaviours as some philosophical exercise, Pascal is an arsehole. And it turns out that the immaturity and self-deceiving snobbishness of the protagonists, even Chantal, were actually quite touching and charming in their idealism.

Aside: I love that dress on the cover, a painting by Gwen John. Highish neck, long sleeves, waist tie, loose skirt, I bet it has pockets too, mmm. ( )

"Anne, ou quand prime le spirituel", voilà, het is de titel die Simone de Beauvoir gaf aan haar eersteling, een compilatie van vijf relatief korte novelles. Het geschrevene dateert van 1937-1938, maar werd pas in 1979 gepubliceerd. Ze ontpopt zich in deze novelles meteen tot een existentialiste "avant-la-lettre", die de lezer aanmoedigt om de "éthique d'urgence" van het hartsverstand te omhelzen in de diverse vrouwenportretten die ze hem voorlegt. De portretten getuigen van een scherp psychologisch inzicht en een bijwijlen meesterlijke sfeerschepping.

Voor de Beauvoir was het vooral een afrekening met het bekrompen vooroorlogse Franse katholicisme. In de vijf novelles legt ze evenzoveel problematische aspecten bloot van het enge dat een verkeerd begrepen godsdienstigheid doet veranderen in een samenraapsel van waanideeën en illusies. Fijntjes en zeker niet bruusk schetst ze ons bepaalde burgerlijke milieus die nog dwepen met een zekere zelfpijniging, een verkeerd begrepen spiritualiteit. Het zweemt een beetje naar wat de ziekelijke Theresia van Lisieux zocht in haar queeste naar het hogere. In onze eeuw is deze kijk op het dolorisme gelukkig bijna helemaal gedateerd.

Simone de Beauvoir schrijft goed. Vier van de vijf novelles vond ik zelfs bijzonder knap om lezen. Ik vermoed sterk dat ze dit boek schreef in een hunkering naar een betere wereld, een wereld wars van burgerlijke hypocrisie, seksuele krampachtigheid en het maatschappelijke 'normen- en waarden - debat'. In die tijd was dat beslist méér dan een statement, misschien was het zelfs wel een sprong in de diepte. ( )

Met kramp in de ziel is het romandebuut van Simone de
Beauvoir. Het is geen roman in de strikte zin. Het boek
bestaat uit een aantal korte verhalen, schetsen en
dagboekbladen, elk met een andere vrouw als hoofd-figuur.Maar de hoofdfiguur uit het ene verhaal, speelt een bijrol in de andere, zodat er toch een bepaalde samenhang ontstaat. Belangrijker dan de vorm evenwel is de inhoud. In Met kramp in de ziel analyseert de dertigjarige Simone de Beauvoir de rampzalige invloed die de, door kerk en burgerlijk milieu eensgezind uitdragen nadruk op alleen het geestelijk leven, juist op meisjes en vrouwen heeft. Angst voor het eigen lichaam, schuldgevoelens die genot en genoegens blokkeren, frustraties tot zelfmoord toe, zijn het resultaat van een opvoeding die de belangrijkste instincten en drijfveren van de mens gladweg ontkent. Veel van de belangrijke thema’s uit het latere werk van De Beauvoir zijn in dit debuut reeds als kiemcel aanwezig. Juist daarom completeert deze late publicatie van dit vroege werk het oeuvre van Simone de Beauvoir op een unieke wijze. ( )