she's very honest but being with her with her drug problem is very depressing. ( )

Dit boek is het derde deel van de Kopenhagen trilogie en alhoewel ik de eerste twee delen oké vond, was het dit laatste deel waardoor ik plotseling echt gegrepen werd. In de eerste twee delen dacht ik dat het missen van empathie voor andere mensen de gebeurtenissen afstandelijk maakte waardoor ik me als lezer ook op afstand gezet voelde worden. In dit laatste deel ontbreekt deze empathie eveneens maar voelde ik me veel meer in Tove haar leven gezogen worden.

Een leven waarin haar keuzes voor echtgenoten meer gestuurd wordt door uit haar huidige situatie te willen ontsnappen dan door romantische liefde. Nu speelt dit zich af in de jaren veertig en vijftig van de vorige eeuw en zal de positie van de vrouw anders zijn geweest dan heden ten dagen waardoor dit soort keuzes in een ander daglicht komt te staan. Zoals Tove schrijft, lijkt zij een vrouw die prima op haar eigen benen kan staan maar ik zat me af te vragen of ze die mannen ook niet om een andere reden nodig heeft gehad dan alleen het maatschappelijke.

Op het moment dat haar derde echtgenoot haar een hallucinerende drug inspuit, is zij eigenlijk voor de rest van haar leven verloren. Zij is gelijk verslaafd. Als zelf sterk verslavingsgevoelig persoon herkende ik gelijk haar handelen en gedachten. Al miste ik wel heel lang de onderkenning van wat er met haarzelf aan de hand was en is het dat ze er dood aan ging maar anders was er voor haar weinig reden om met deze verslaving te stoppen. Andere mensen om haar heen en zelfs haar kinderen, waren geen enkele motivatie om iets aan deze verslaving te doen.

En dat is precies wat zo sterk is aan dit boek, Tove schildert zichzelf nergens beter af dan ze is. Zij laat haar leven in al zijn rauwheid zien en dat is vaak genoeg behoorlijk pijnlijk zonder uitzicht op betere tijden. Daarnaast is er geen enkel oordeel te bespeuren, het is wat het is en als lezer kun je er mee doen wat je zelf wil. Heerlijk. ( )

Afhankelijkheid is het laatste deel van de memoire-reeks de Kopenhagen-trilogie. Hierin beschrijft ze genadeloos eerlijk over haar verslaving. 'Zou ik hem de waarheid vertellen? Hem vertellen dat ik verliefd was geworden op een doorzichtige vloeistof in een spuit en niet op de man die de spuit vasthield?' ( )

“Afhankelijkheid”, de titel van dit derde deel van de autobiografische Kopenhagen trilogie van Ditlevsen klinkt al onheilspellend op zich. En het boek maakt dat ook waar. De schrijfster schetst de kroniek van haar jong-volwassen leven, fladderend van de ene relatie in de andere, bijna altijd met foute gasten, regelmatig zwanger, wat resulteert in 2 abortussen en 2 bevallingen, en tenslotte, maar niet in het minste, zwaar verslaafd aan drugs en pijnstillers. Het beeld dat Ditlevsen van zichzelf schetst is op zijn zachtst gezegd niet erg fraai: een vrouw met een sterk egocentrische aanleg, regelmatig manisch-depressief, niet in staat om verleidingen te weerstaan, en alleen maar gelukkig als ze kan schrijven. Vooral aan dat laatste merk je dat deze autobiografie een erg geconstrueerd verhaal is, want het is een typisch romantisch element: de kunstenaarsziel die niet kan aarden in het echte leven. Natuurlijk is elke autobiografie tot op zekere hoogte een constructie, maar hier zijn de – meestal nogal ongeloofwaardige aanwijzingen nogal opvallend. Ditlevsen ontloopt zeker niet haar eigen verantwoordelijkheid, maar laat ook niet na de tekortkomingen van haar opeenvolgende mannen in de verf te zetten.
Ik was eigenlijk bijzonder teleurgesteld in dit derde deel. Niet zozeer om de inhoud, want die is best heftig, maar vooral om de vorm. Ditlevsen beperkt zich hoofdzakelijk tot een kroniek, de opeenvolging van gebeurtenissen. En er zit ook literair weinig franje aan dit deel, zeker in vergelijking met ‘Kindertijd’. Er zijn ook opvallende slordigheden, zoals de droge melding dat haar 2de man gestorven is, terwijl die verderop in het verhaal weer opduikt; en er is een voortdurende wisseling van tegenwoordige en verleden tijd, die erg storend is en misschien alleen maar de labiele toestand waarin Ditlevsen dit schreef, weerspiegelt. Je kan natuurlijk alleen maar het nodige respect opbrengen voor wat ze heeft doorgemaakt, en hoe ze probeert dit een plaats te geven. Maar na het veelbelovende eerste deel heeft deze trilogie zijn verwachtingen niet waargemaakt. ( )

Those three books were absolutely stunning. ( )