'Zeitoun was sterk', schrijft Dave Eggers in zijn verwoestend mooie boek Zeitoun. 'Hij had nog nooit zo'n gevoel van urgentie en vastberadenheid gehad. (...) Er was een reden, wist hij nu, waarom hij was achtergebleven in de stad. Hij had zich gedwongen gevoeld om te blijven, door een kracht die hij niet kende. Hij was nodig.'De eerste helft van dit zonder opsmuk geschreven non-fictie boek heeft iets van een sprookje.
De details die de auteur heeft opgediept, maken dit boek tot een meesterwerk. In de postmoderne romancier Eggers bleek een verslaggever van het zuiverste water schuil te gaan, een observator met een gouden pen.

In “Zeitoun,” what Dave Eggers has found in the Katrina mud is the full-fleshed story of a single family, and in telling that story he hits larger targets with more punch than those who have already attacked the thematic and historic giants of this disaster. It’s the stuff of great narrative nonfiction.

"Zeitoun" is a warm, exciting and entirely fresh way of experiencing Hurricane Katrina.

Eggers' sympathy for Zeitoun is as plain and real as his style in telling the man's story. He doesn't try to dazzle with heartbreaking pirouettes of staggering prose; he simply lets the surreal and tragic facts speak for themselves.