Ik had in boeken gelezen dat vaders en moeders soms treurden om hun gestorven kinderen. nou dat was dan mooi nep...niemand treurde er om gestorven kinderen, ja de eerste twee dagen misschien maar verder was er geen tijd, er moest aan de levenden gedacht worden...De doden waren nu engelen in de hemel waar zij elke dag - als het summum van weelde - rijstepap met suiker te eten kregen, zodat je er wel eens jaloers op was,,,bovendien maakten dode kinderen daar alvast een troon klaar voor vaders en moeders, broertjes en zusjes. Ik zal ze soms bezig, nestelend als vogels en ik stelde niet zonder vreugde vast dat er ook voor mij al genesteld werd. Nee, dode kinderen daar moest je niet te lang over treuren, er kwamen zó weer andere.

Een paar vrouwen huilden. Eén zei: 'Ik kan er niets aan doen...ik moest het wel zeggen...het was Pasen, ik was op doodzonde verplicht mijn pasen te houden...en een kwaaie biecht en een heiligschennende communie daarna (want iedereen houdt je in de gaten of je wel gaat)...daar staat de eeuwige verdoemenis op als ik zonder volmaakt berouw plotseling mocht doodgaan...En je kunt altijd doodgaan, iedere minuut... trouwens het helpt niks, later op mijn sterfbed moet ik het toch bekennen en ik kan er niet mijn leven lang mee blijven rondzeulen...Ik heb ze door de w.c. gespoeld...u weet wel wat de dokter van Methusalem mij gegeven heeft...Ze wilden ook weten van wie ik het wist...ik vind het erg maar u moet maar niet meer komen...ik mag u niet meer ontmoeten...u niet binnenlaten... als het toch moet, vanwege de fabriekswoning, moet ik verhuizen...Ja...ik verwacht er weer eentje,'en toen begon ze nog harder te huilen.