Ingeborg Bachmann (1926-1973) is blijkbaar één van de bekendste Oostenrijkse schrijfsters in de tweede helft van de twintigste eeuw. Ze was me eerlijk gezegd onbekend, tot recent enkele boekenvrienden me op het bestaan van haar belangrijkste werk ‘Malina’ wezen. Dat is blijkbaar een afrekening met haar vader, die een fervente nazi-aanhanger was. Echo’s daarvan zijn te vinden in dit oorlogsdagboek van Bachmann. Maar het is amper 15 bladzijden lang, dus dat kan je amper een boek noemen. Vandaar dat dit werkje is aangevuld met brieven van de Engels-Israëlische soldaat die ze leerde kennen in 1944 en met wie ze een kortstondige relatie had. Ik vermoed dat dit boekje er vooral is voor de echte fans van Bachmann, want op zich stelt het niet veel voor. Het interessantst aan deze uitgave is nog het nawoord van de vertaler, die de oorlogsepisode situeert in het oeuvre van Bachmann. ( )

I refuse to give this a star rating. I've read a handful of Bachmann's poems, saw this at the library and thought "hm, that seems like it could be interesting." But it's not, really. The story behind it is great: Bachmann ends the war by meeting a young Jewish man, an Austrian with the British army. They kind of sort of fall in love due to their literariness. It's begging to be turned into a film. It was not, however, begging to be turned into a book. Bachmann's 'war diary' is the length of a newspaper article. Although she was an extremely sharp 18 year old, she was still an 18 year old; this ain't Reck's diary or Arendt's 'Eichmann'. Her lover seems like a great guy, but his letters aren't interesting. Which leaves us with Hans Hoeller's afterword as a way to make sense of it all. And he tells the tale very nicely. But really, it should've have been a Commentary piece in the TLS, not a book. In defense of turning it into a book: it's very pretty.