Blake Charlton

Nicodemus Kras is een magiërsleerling met grote talenten. Hij woont dan ook niet voor niets in Sterrenstee: dé universiteitsstad voor magiërs. Hij heeft echter een groot probleem: hij kan niet spellen. In een wereld waar de magie bestaat uit het geschreven woord, is dat een grote handicap. Anders kan er van alles misgaan met je spreuk. Door zijn handicap is het voor hem onmogelijk om ooit een groots magiër te worden. Assistent van magister Agwu Shannon is alles wat er voor hem inzit. Toch zijn er aanwijzingen die er op wijzen dat hij het lot van de wereld in zijn handen houdt. Zijn leven en dat van anderen loopt groot gevaar, zeker als hij ook nog verdacht wordt van moord.

Blake Charlton is een schrijver met dyslexie. Als je deze wetenschap in je hoofd hebt, dan is De Taal der Spreuken een prachtige allegorie van zijn leven. Maar ook zonder deze wetenschap is het een lekker verhaal met een goed doordacht magiesysteem en heerlijke wezens. De magie zit overal in dit boek en geeft het verhaal echt een meerwaarde. De plot is rechttoe rechtaan: een eenvoudige jongen is voorbestemd voor grootste daden, die de wereld zullen veranderen. De uitwerking van dat plot is waar het om draait. En die uitwerking is zeer genietbaar. Hier en daar zijn de gebeurtenissen wat onlogisch, maar qua karakters zit het wel goed. Nicodemus is erg geloofwaardig en zijn vrienden zijn leuke types. Magister Agwu Shannon is aan het begin van het verhaal een soort professor Perkamentus, maar ontwikkelt zich toch iets anders. Een aantal karakters blijken uiteindelijk niet te zijn wat je in het begin van hen dacht. Een goed debuut dat smaakt naar meer. En gelukkig komt er een vervolg.
… (mehr)

1.5 stars. Very disappointing.

Given the blurb, I expected this would be a story about language, with a good deal of language/linguistic play. But it's not: it's a story about magic, with language treated as the magical stuff that gets thrown around. The language elements are very superficial.

Adding insult to injury was a particularly awful misuse of language. One of the characters periodically has fits or convulsions when her god takes her over. Naturally these happen at the most inconvenient times. She sometimes has some symptomatic warning that one of these is about to occur. At two such moments, she exclaims that she is "having an aura."

No. I'm sorry, but no. You do not "have" (as in undergo) an aura. You "have" a convulsion, or you "see" an aura, or you "have" (as in possess) an aura that other people see. This is just wrong.

There were some interesting ideas, so I do hope the author keeps at it; but overall I felt this was not ready for prime time. I have no interest in the sequel.… (mehr)

I read and enjoyed a unique short story of his in Unfettered so I did a little research to see what else he had available. Happily I found this freely offered story on his site: rel="nofollow" target="_top">http://www.blakecharlton.com/freereads/endosymbiont/ It was originally published in Seeds of Change

Wow, what a great short story. 4.5*

I can't say anything for fear of spoiling it. I wouldn't want to do that. I can say, it opens with a young teen girl in a hospital room being treated for cancer. She is our main character. Its a slow reveal as to what is going on and it was an absolute pleasure to read it unfold.

Recommend!

ETA: I found it as a podcast, Escape Pod #280. I can't wait to listen vs read it. soon, soon. Here: https://escapepod.org/2011/02/18/endosymbiont/… (mehr)