Maxim FebruariRezensionen

‘Doe zelf normaal’ is het nieuwste boek van Maxim Februari. Het is een essay, zegt ie er zelf over, een Versuch. Een kapstok om jassen aan op te hangen, hoe meer hoe beter. Want er moet kennis over de toekomst worden opgehaald bij deskundigen om een publiek gesprek te gaan voeren. Over de veranderingen die op ons afkomen en wat die betekenen voor de rechtsstaat.

En voor de crisismanager, zo hang ik gelijk mijn jas ernaast. Veel van wat Februari bespreekt schurkt namelijk tegen het crisismanagement aan of is het dat zelfs. Volgers van deze website moeten dit boekje dan ook echt lezen, vind ik.

Dat is dit keer niet eens zo veel gevraagd. Net aan 120 pagina’s tekst, soepel geschreven en op handzaam formaat in een lekker stevige kaft. Twee avondjes lezen en je hebt gelijk een hoop nuttige kennis opgestoken. De hele bespreking staat op mijn boekenblog https://www.rizoomes.nl/crisismanagement/doe-zelf-normaal-een-boekrecensie/

In a dormitory-village in the Dutch countryside, an exclusive book-club is pressured into reading a new novel by a young woman who grew up amongst them. And, naturally, old wounds are reopened, and the members of the club — mostly lawyers and top civil servants — find themselves confronted with the moral consequences of their own actions.

It's a fun idea to shake the book-club out of its normal role as passive consumer of literature, and Februari gets some mileage out of the moral ambiguities of liberal western society in the early 21st century, but this otherwise struck me as an oddly tentative book, that keeps stepping back on the brink of going deeply into any of the main characters. An enjoyable, but slightly odd, mix of moral critique and superficial society novel.

Persoonlijke ervaringen en beschouwingen van de auteur over zijn geslachtsverandering van vrouw naar (nog meer) man½

Een boek waar het schrijfplezier van af spat. Dat maakt het leuk om te lezen. Verder vond ik het verhaal wat vaag, gaat het over Diederik Stapel?

Nog niet eerder had ik van deze auteur gehoord en in mijn koopgraagte op de Deventer boekenmarkt van vorig jaar leek me dit wel wat om uit te proberen. Helaas is het heel vies tegengevallen en er waren zelfs momenten dat ik me verveelde waarbij ik stukken tekst ging scannen in plaats van lezen. Dat is wel een heel slecht teken.

Al heel snel vond ik het allemaal nogal cerebraal geschreven oftewel recht uit het hoofd waarbij het hart is vergeten. Het verhaal is vanuit verschillende personages geschreven maar er is er geen een die echt voor mij is gaan leven. Allen bleven instrumenten om tot een bepaald punt te komen.
En even lijkt het bijna op een te ontrafelen geheim te komen maar ook dat loopt met een sisser af omdat er niet werkelijk een geheim is.

Op de achterflap staat geschreven dat dit de grote Nederlandse roman over de weldenkende klasse is. Misschien doet mij dit te veel denken aan de sfeer in 't Gooi waar ik ben opgegroeid. Misschien is die kou die van alle personages afkomt wel expres zo geschreven. Mij kon het helaas niets doen. Zelfs de walgelijke mensen riepen niet werkelijk walging op. Zoals ik in het begin al schreef was de enige emotie die het boek bij me opriep verveling. Dus voor mij niet voor herhaling vatbaar.

Hooggeprezen door de kritiek. Ik vond er veel mooie zinnen in, diepe en soms ook profetische gedachten, grappige en absurde situaties, pastich en parodie, maar kon uiteindelijk vooral met het einde niet veel beginnen. Afwisselende hoofdstukjes over Bodo Klein, expert en hoge ambtenaar data en Alexei Krups, datacharlatan en medialieveling, plagiator en intrigant. Klont verwijst naar de cloud, het idee over onze dataficering is fraai uitgewerkt, het gaat niet om ons lopen, maar om het vastleggen van de stappen met de stappenteller, onze plaats wordt ingenomen door de data over ons. Misschien het voornaamste bezwaar dat de personen geen mensen worden om wie je je wil bekommeren. maar dat is Februari's opzet ook vast niet. Deed mij aan een veel begrijpelijker versie van Pynchon denken.½

Intrigerende roman, zowel essayistisch als humoristisch. Doet denken aan Satin Island van Tom McCarthy en aan Richard Powers' aangename mix van wetenschap en literatuur. Niet alleen luidop moeten lachen, maar op het eind ook nog eens danig ontroerd.

As of late, the author prefers and uses 'Max' or 'Maximiliaan' while his official last name is Drenth. Previous work listed and was published under a multitude of pseudonyms, which could be categorized into two groups of each three names. The initial "M" which sometimes refers to the female side of the author, as Marjolein Drenth or M. Februari and M. Drenth von Februar, and recently the male side of the author, Max.

The same ambivalence is found in Een pruik van paardenhaar & Over het lezen van een boek. Amartya Sen en de onmogelijkheid van de Paretiaanse liberaal which is neither purely a novel nor exclusively as a thesis, although it did fulfill this role as a PhD thesis. The title suggests a dual publication under dual authorship, while in fact, it is a single work under two pseudonyms which refer to a single author.

An earlier novel, De zonen van het uitzicht (1989) was anaemic and bland, but hailed as promising. This was followed by Een pruik van paardenhaar & Over het lezen van een boek. Amartya Sen en de onmogelijkheid van de Paretiaanse liberaal more than a decade later, in 2000. Presenting the work as literary or consisting of both literary and scientific passages is somewhat deluding. The work is a highly cerebral, theoretical and philosophical work on ethics.

Not for ordinary readers, extraordinary, perhaps.½

Heerlijk associatief geschreven.

Onconventioneel om alles wat in je opkomt, als in het schrijven van een brief als adolescent aan een geestverwant, in de tekst te zetten.

Blijkt bij navraag natuurlijk dat het allemaal overdacht gecomponeerd is; net als de opbouw van radiouitzending van vee-pee-ree-oos Ron-flon-flon op woensdagmiddag destijds.

Ondertussen zijn er twee verhaallijnen vervlochten. Twee? Niet bij te houden hoeveel; En dan mis ik nog kennis van Filosofie en Recht om alles te begrijpen, twee keer lezen kan geen kwaad.½

Maxim Februari houdt er niet van om veel te spreken over persoonlijke zaken en dat is zijn goed recht. Maar het heeft wel tot gevolg dat dit een beetje een oppervlakkig boek is geworden, met korte hoofdstukken die nergens echt induiken, maar alleen even ruiken aan wat het betekent om fysiek en sociaal van geslacht te veranderen. Ik hoop dat hij nog een boek schrijft: serieuzer en pregnanter. Misschien een roman, dan is het immers allemaal fictief en hoeft hij zichzelf niet bloot te geven.

Toen de Nederlandse schrijver Maxim Februari, onder de naam van Marjolijn Februari goed voor diverse essays en verschillende romans, van geslacht veranderde en hierbij geconfronteerd werd met een hoop vooroordelen over mannelijkheid, besloot hij eens goed na te denken over waarin mannelijkheid nu precies van vrouwelijkheid verschilt. Naast de verschillende sociale aspecten van deze transitie komen in deze notities ook diverse weetjes over lichamelijk veranderingen, relaties, taal en etiquette aan bod: van het verschil tussen sekse en gender tot de wettelijke regelgeving over transseksualiteit.

This was a story of a group of powerbrokers - bankers, legal, academics - who lived in a village outside Amsterdam and used the book club as a networking opportunity. The members had business relationships with many powerbrokers throughout the world and were able to use their influence to benefit themselves and to change policy in countries throughout the world. In this particular scenario the members were well aware of how 80 children in a third world country die after ingesting cough medicine which was contaminated. The owner of the business who sold the contaminated product was a well known member of the book club. Mysteriously all evidence linking him to the disaster disappeared and the parents of the children were unable to sue the company. Even though the others members of the book club were aware they did nothing to assist the grief stricken parents. They totally ignored the situation hoping it would just go aware. Things came to a head when the daughter of the disgraced business man wrote a book. This book was not easy to read however I persevered. I wonder how often this scenario actually happens in real life. More often that we think I am sure.

Wel een heel bijzonder verhaal, hoewel ik een hekel kreeg aan bijna alle medespelers. Een mooie uitwerking van : Al is de leugen nog zo snel....de waarheid achterhaalt hem wel!

God, een collage is een, nogal brave, bloemlezing - en in weerwil van de achterflap is het toch meer een bloemlezing dan een collage - van zoektochten naar antwoorden op enkele vragen betreffende God, de Heer, Hij daar, U ... u weet wel ... Het was 'de collage' waar het me om te doen was, hopende dat het ene verhaal in het andere zou overlopen, en dat die zoektocht in elk verhaal, in elk gedicht, die overdaad aan antwoorden op veelal door mij ongestelde vragen, toch ergens in mij weerklank zou vinden, - een beetje zoals dat fantastische boek van Peter Cornell - en me zo dichter zou brengen tot de met bevrediging te slaken laatste adem op het sterfbed.

Maar dan had dit boek een rijkere keuze moeten herbergen - wat vreemd dat Reve slechts twee regeltjes krijgt (en dan nog niet eens deze), wat vreemd ook dat Elsschot ontbreekt (Het dwaallicht!), of Hermans, of Mulisch, of Boon, of Hesse, of Proust, of Goethe, of Lawrence, of Tagore, of Dostojevski, of Tolstoi ... ach, je kan natuurlijk alle kanten op met zo'n bloemlezing en elke tekst die je wel opneemt, sluit weer een honderdduizendtal anderen uit, maar juist daarom is het wat vreemd om in dit boek nogal vrijblijvende, soms zelfs eerder nikszeggende bijdragen te vinden: had daar dan niet beter iets anders gestaan?

Het is grotendeels ook een boek voor (gelovige) ongelovigen - God wordt niet meteen bespot of geannuleerd, als wel op zijn plaats gezet en met de vinger gewezen. Volkomen terecht natuurlijk (alles gaat naar de kloten), maar als ongelovige lezer wens je in een boek als dit tenminste heel even verleid te worden, al was het maar om te begrijpen dat er ook mensen zijn die niet twijfelen.

http://occamsrazorlibrary.blogspot.com/2009/07/god-een-collage.html

literair met een vleugje thriller. Wel leuke invalshoek, die "gooise kliek"

Academisch verhaal met veel uitweidingen maar de wantoestanden (als je invloedrijke vrienden hebt, kunnen ze je niets maken) zijn evident, evenals de echtelijke relaties (de een zegt niets en de ander vraagt niets).

Marjolijn is Maxim geworden

Geen boekbespreking, wel een niet te missen tekst van Marjolijn alias Maxim.

Maandag17 september 2012 maakte schrijfster MARJOLIJN FEBRUARI bekend dat ze voortaan als MAXIM door het leven zou gaan. Zij is nu hij. Dit is zijn getuigenis, over wat er schuilgaat achter een veranderd voornaamwoord.

Ik sta op het punt een persoonlijke bekentenis te doen. Dat ligt gevoelig in het openbaar, dus wat doe je in zo'n geval? Je draait er een beetje omheen, verdiept je in de ideeëngeschiedenis – altijd goed – en haalt een paar filosofen aan die groot zijn geworden door het doen van persoonlijke bekentenissen.

Augustinus in zijn Confessiones: ‘Wat ben ik dan toch, mijn God? Wat voor wezen ben ik eigenlijk?' Michel de Montaigne: ‘Ik wil dat men mij in mijn gewone doen ziet, eenvoudig en natuurlijk, zonder gezochtheid en gekunsteldheid, want ik beschrijf mezelf.' Jean-Jacques Rousseau in zijn Confessions: ‘Of de natuur er goed of slecht aan heeft gedaan de mal te breken waarin ik gegoten ben, daarover kan men alleen oordelen als men mij gelezen heeft.'

Het persoonlijke nieuws dat ik u wil vertellen, betreft mijn beslissing correcties aan te brengen op de mal waarin ik gegoten ben. Dat wil zeggen, vanaf nu leef ik verder als man, en al een half jaar gebruik ik de hormonen die mij als bij toverslag geschikt maken voor die nieuwe rol. U zou mij eens moeten zien: stem dieper, schouders breder, iedere week opnieuw barst ik uit mijn kleren als een stripfiguur. Loop ik vervolgens een kledingzaak binnen, dan vraagt de verkoper routineus: ‘Strikt u uw stropdas het liefst met een dubbele Windsorknoop, meneer?'

Je kunt je afvragen wat u moet met deze informatie. Het persoonlijke mag dan politiek zijn, maar dat geldt voor het persoonlijke dat rondwoelt in de samenleving, niet voor de persoonlijkheid van degene die erover schrijft. De commentator, chroniqueur, gaat hinderlijk voor het uitzicht staan zodra hij het woord ‘ik' gebruikt, dat walgelijke voornaamwoord, the most disgusting of pronouns, zoals de historicus Edward Gibbons het omschreef. De wereld is in transitie, het land is in transitie, en ik val u lastig met mijn mannelijkheid?

Niet lang geleden heb ik nog omstandig gepleit voor het middeleeuwse principe van Lohengrin de Zwaanridder. Die wilde zijn maatschappelijke taak alleen vervullen op voorwaarde dat niemand hem vroeg naar zijn identiteit of achtergrond. Nu kan het best zijn dat ik met dat pleidooi nog een laatste wanhopige poging deed mijn eigen identiteitsstrijd uit het zicht te houden, maar toch valt er in ernst veel voor het Lohengrinbeginsel te zeggen. Er is distantie nodig om te kunnen zien wat de wereld van je vraagt. Het persoonlijke staat vaak louter in de weg.

Ik had dit stuk dus misschien beter niet kunnen beginnen met het woord ‘ik'. Maar laten we er nou eens van uitgaan dat ik met dat woord niet alleen mijzelf bedoel. Dat ik zelfs met de bekentenis over de botsing tussen mijn innerlijk en mijn uiterlijk probeer door te dringen tot een algemeen verschijnsel. Tot het verschijnsel namelijk dat er een groot verschil is ‘tussen mijzelf en mijzelf' (Augustinus), dat we de mensen en onszelf kunnen beschrijven, ‘en dat men dan evenveel verschil zal vinden tussen ons en onszelf als tussen ons en de ander' (Montaigne).

U begrijpt natuurlijk wel dat ik de ideeëngeschiedenis zo gemakkelijk paraat heb omdat ik al mijn leven lang nadenk over de vraag of ik mijn innerlijk openbaar moet maken. U begrijpt ook dat ik er zo verschrikkelijk over doordraaf omdat ik nog enig cachet wil geven aan de tamelijk simpele mededeling van mijn transformatie.

Tijd dus om het eens over u te hebben. De reden waarom ik u moet lastigvallen met mijn intieme bekentenissen ligt uiteraard in het feit dat u bepalend bent voor mijn geslachtsidentiteit. Als ik alleen in de wildernis zou wonen, met een leeuw als huisdier en een trommel om mijn viriliteit op uit te leven, zou de noodzaak tot deze hormonale operatie misschien niet eens bestaan. Het is omdat onze geslachtelijkheid in het openbaar voortdurend aan de orde komt dat die voor sommigen zo diep problematisch wordt.

Onze sekse, luidt de conclusie, is geen persoonlijke aangelegenheid. Ons lichaam is geen persoonlijke aangelegenheid. Michel de Montaigne kon aan het eind van de zestiende eeuw wel met veel branie en bravoure schrijven dat hij zichzelf het liefst ‘van top tot teen en volkomen naakt' zou afbeelden – hier is het individualisme begonnen, zeggen de ideeënhistorici – maar het is een illusie te denken dat je volledig greep hebt op het imago van je eigen naaktheid.

Genoeg getheoretiseerd. Een aantal decennia heb ik nu rondgelopen met een lichaam dat me zichtbaar niet paste, met alle schaamte, ongemakkelijkheid en stagnatie van dien, en je kunt ook gewoon zeggen dat ik – ik! ik! ik! – er genoeg van heb.

Eigenlijk, als je er rustig over nadenkt, blijkt samenleven gewoon een kwestie te zijn van het gebruik van voornaamwoorden. Daarmee is het woord aan u. Vanaf vandaag staat er een andere naam bij deze column. Ik wil u vragen die naam te gebruiken. Over het gebruik van het woord ‘ik' moeten we het later nog maar eens hebben, maar dat ‘hij', dat moet toch wel lukken?

(link: dirkjeKuik)