Glenn Gould (1932–1982)

Ο Γκλεν Γκουλντ, ευρέως γνωστός ως πιανίστας, υπήρξε παράλληλα συνθέτης, μουσικοκριτικός, ραδιοφωνικός και τηλεοπτικός παραγωγός, ενίοτε αρχιμουσικός, ένας άνθρωπος "αναγεννησιακός", όπως του άρεσε να αυτοχαρακτηρίζεται, αλλά και ένας εκστατικά βιωματικός δημιουργός-αναδημιουργός. Σε αυτή την παρθενική -μετά θάνατον- εμφάνισή του στα ελληνικά, μέσα από σταχυολογημένα κείμενά του που προέρχονται από συνεντεύξεις, άρθρα, διαλέξεις, κριτικές, ένθετα δίσκων, επιστολές, τηλεοπτικές και ραδιοφωνικές εκπομπές, ο Γκουλντ προβάλλει ως ο στοχαστής που λίγοι γνωρίζουν ότι υπήρξε. Στην εποχή της άκριτης σκέψης που διανύουμε, οι απόψεις του, διατυπωμένες εδώ και κάποιες δεκαετίες, εξακολουθούν ωστόσο -διαχρονικές και παλλόμενες όπως είναι- να προσκαλούν και να προκαλούν να σκεφτούμε αλλά και να νιώσουμε τα πάντα εκ νέου - ακριβώς όπως και οι περίφημες ηχογραφήσεις του. Πότε "πουριτανός" -όπως επίσης αυτοχαρακτηριζόταν- και πότε ριζοσπάστης, ο Γκουλντ προσπαθεί, και εντέλει καταφέρνει, να συγκεράσει το υποκειμενικό με το αντικειμενικό, το προσωπικό του σύστημα αξιών με το πανανθρώπινο. Με χαρακτηριστικό πάθος, χιούμορ, ειρωνεία, διεισδυτικότητα, αυτοσαρκασμό και αληθινό έρωτα για τη μουσική, γράφει και μιλά για την ηθική, την αισθητική, την ιστορία και το μέλλον της τέχνης αυτής -αλλά και της τέχνης της ηχογράφησης- με αφετηρία και τέρμα πάντοτε τον άνθρωπο. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)… (mehr)

"Lo que ocurre entre mi mano izquierda y mi mano derecha es un asunto privado que no le importa a nadie". Así zanjaba Glenn Gould en 1974 la pregunta del periodista Jonathan Cott sobre la célebre postura que adoptaba frente al piano. Flexionado como un feto en el útero materno, Gould (Toronto, 1932-1982) se sentaba sobre una silla de madera paticorta (construida para él por su padre) que dejaba su nariz a ras del teclado.

Encorvado, siempre ensimismado, canturreando, el pianista canadiense rompió con su excéntrica personalidad las leyes que hasta entonces marcaban la pauta estética -y escénica- de los concertistas. Subía al escenario con el frac arrugado bajo una -o varias- bufandas, abrigo y mitones. Dejaba sus manos a remojo durante veinte minutos antes de tocar y siempre evitaba el contacto físico (a lo Howard Hughes) con extraños. Huía de la fama, de su público, y sólo encontró respiro en las herméticas salas de grabación.

Pero sus salidas de tono, su adicción a las pastillas y su patológica fobia a lo extraño sólo son parte del culto a la personalidad de uno de los pianistas más intensos y brillantes de la historia, un hombre escurridizo y errático, que plantó cara a las tradiciones y cuya versión de Las variaciones Goldberg de Bach (más allá de ser la pieza predilecta de los banquetes de casquería del caníbal Hannibal Lecter) es un hito del siglo XX.

El CD reúne un compendio de la exhaustiva remasterización que arranca con sus memorables Variaciones Goldberg de Bach y transita por sus controvertidas Sonatas de Mozart e Intermezzi de Brahms.… (mehr)

This quick little book contains two transcribed telephone conversations from the 70's between piano virtuoso/genius Glenn Gould and Rolling Stone journalist Jonathan Cott. These interviews paint an intimate portrait of the enigmatic musician, showing him to be as brilliant an improviser in conversation as he was at the piano. Cott is the ideal interlocutor of Gould – admiring and intelligent, he manages to arouse Gould to novel insights and all the while follow the circuitous train of thought of his answers. Though parts of their discussion slip into the recherché, digressing into extremely subtle points of musicology and music theory, there a plenty of gems along the way, such as Gould voicing his thoughts on The Beatles, on recording techniques, and best of all, on himself – his humming, his posture, and his tone. The book also begins with a satisfying and touching introduction by Cott, recounting his lifelong adoration of and friendship with Gould. A must for any Gould fan.… (mehr)