Margherita Pasquini

Norma is een getrouwde vrouw met het Borderline Syndroom. Ze is ontzettend cynisch en zit vol zelfspot. Zelf zegt ze dat ze haar vele waanideeën, opvattingen en gestoordheden heeft overgehouden aan haar Italiaans vader, zelf ook niet vreemd van enige gekheid, en haar nuchtere Friese moeder. Ze drinkt zich de hele dag lam en gebruikt ook andere verdovende middelen. Ze maakt vrienden met Joanie het barmeisje en John een intellectuele dichter uit Wales die ook achter de bar werkt. Ze wordt verliefd op Bernard (die haar seksueel niet kan bevredigen), lijkt haar seksgod in Mike gevonden te hebben (die ze echter weer afwijst als ze erachter komt dat hij nog zwaardere psychische problemen dat zijzelf heeft) en wordt het slachtoffer van een zeer bevredigende verkrachtingsscène door Paddy en Long Tall Angie. Al die tijd probeert ze zichzelf nog enigszins te redden door haar cynisme en zelfspot te projecteren op alle vreselijke gebeurtenissen die ze heeft meegemaakt of nog steeds meemaakt.

Over het taalgebruik van schrijfster Margherita Pasquini is een heel nieuw boek te schrijven, lijkt me. Het is onvoorstelbaar hoeveel talen, uitdrukkingen en spreekwoorden zij gebruikt in haar boek ‘Ook de hel went wel.’ Haar eigen humor, zelfspot en cynisme maken de verwondering compleet. Alleen al kijkende naar de hoofdstuktitels van dit boek is te zien hoe Pasquini makkelijk Duits en Engels door elkaar gebruikt met het Nederlands. Verder is in het boek regelmatig een woordje Frans, Italiaans en Latijns te vinden. Dat maakt het lezen er eerlijk gezegd niet makkelijker op. Niet alleen gaat de schrijfster er vanuit dat het Duits en Frans van de lezer zich op hetzelfde niveau van de hoofdpersoon in het boek bevindt, ook worden de uitdrukkingen in het Latijns of Italiaans niet nog eens in het Nederlands verduidelijkt. Dit laat de lezer geen andere keus dan domweg over de vreemde taal heen te lezen, in de hoop dat de uitdrukking niet zeer van belang is om het verhaal te begrijpen. Gelukkig kom je als lezer ook een heel eind zonder dat je goed bent in Frans, Duits, Italiaans of Latijns. Want niet alleen gebruikt Pasquini veel vreemde talen, maar is ze ook zeer breedsprakig en zoekt ze haar heil in woorden van minstens vier lettergrepen lang en zo metaforisch als de pest. Zo beschrijft ze haar jeugd in meer dan dertig pagina’s terwijl ze het waarschijnlijk ook met tien pagina’s had kunnen doen, mits ze de woordenwaterval op een iets lager standje had laten stromen. In andere woorden: Pasquini is breedsprakig, internationaal ingesteld en enorm cynisch (waardoor ook niet altijd te begrijpen valt of ze nu een grapje maakt of dat het echt zo gebeurd is), dat is haar stijl. Een stijl die mijns inziens niet iedere lezer direct zal aangrijpen of begrijpen.… (mehr)