Sam van Rooy

Ik moet er niet omheen draaien: dit is een extreem polariserend boek. Van Rooy maakt er ook geen geheim van, de titel alleen al maakt duidelijk waar hij voor staat: voor vrijheid, DUS tegen islamisering. Het betoog van Sam Van Rooy is uiterst samenhangend en consequent, zoals bij elke fanaticus: zijn obsessie is de oprukkende, complete islamisering van onze westerse samenleving, in zijn eigen definitie "een proces waarbij de islamitische waarden en normen sluipenderwijs alle aspecten van het leven gaan domineren”. Dit is volgens hem volop aan de gang en onze maatschappij zal er, aangestoken door het politiek correcte denken van linkse intellectuelen, het onderwijs en mainstream media, aan ten onder gaan.

Het is een betoog dat je natuurlijk al langer kan horen, maar Van Rooy gaat toch wel een stapje verder in de hardnekkigheid waarmee hij zijn stellingen onderbouwt en het spervuur van bewijsplaatsen dat hij op de lezer afvuurt. Het gaat dan om een staccato van feiten, citaten en opinies, die hij systematisch ondersteunt met een beknopt voetnotensysteem. Die feiten, citaten en opinies kan je zeker niet zomaar van tafel vegen, al is het zeer de vraag of alle "misdrijven" die hij opsomt wel met de islam te maken hebben en niet eerder met migratie tout court, sociale achterstelling en cultuur.

Maar het is vooral het kader, de framing, het gebrek aan nuance en context die in dit boek vragen oproept. Ik ga maar één enkel voorbeeld aanhalen: zijn citaten van Jan Leyers’ boek ‘Allah in Europa’, dat ik onlangs las: de islam-kritische citaten die Van Rooy van hem aanhaalt, zijn correct, ze staan in het boek, maar daarnaast staan er ook andere, veel genuanceerder en soms zelfs veel positiever dingen over de islam zoals die concreet op het terrein aanwezig is in Europa. Maar die passen duidelijk niet in het kraam van Van Rooy, en blijven dus onvermeld. En zo is het ook voor de talrijke feiten die de auteur aanhaalt, gaande van het lastigvallen van niet-gesluierde vrouwen, openlijke homofobie tot no-go-zones in Westerse steden, de zelfcensuur door overheden en media, enzovoort. Die feiten op zich zijn reëel, en ze zijn uiteraard een probleem, daar gaat het niet over. Het gaat over de framing: alles wordt uitvergroot en op een hoop gegooid en verbonden met “het probleem islam”.

Want dat is toch wel iets dat Van Rooy onderscheidt van andere kritische stemmen: voor de auteur is er geen onderscheid tussen de islam en het fundamentalisme/islamisme of hoe je het ook wil noemen; de islam zelf is volgens hem gewoon puur vergif; de gewelddadigheid en de drang om de hele wereld te omspannen zit ingebakken in de kern van het geloof; meer nog, het is niet eens een religie, het is een totalitair systeem. Zoals gezegd, Van Rooy is duidelijk.

Pas op, net als in mijn vorige reviews van boeken over de islam wil ik toch duidelijk benadrukken dat er ook volgens mij absoluut issues zijn tussen de bepaalde strekkingen binnen de islam als geloofsleer en praktijk, en hun verhouding tot de Westerse rechtsstaat en het seculiere modernisme; en ook dat in het westen vanuit een cultuurrelativisme en een te ruim tolerantiebegrip die issues te lang onder de mat zijn geveegd. Eigenlijk zijn dat intussen open deuren; en het zijn dingen die zorgen baren.

Maar die verabsolutering van de islam tot een monolithisch blok met een duivels plan, die zit absoluut verkeerd. Alleen al de vaststelling dat er veel minder problemen zijn met Turkse moslimmigranten zou Van Rooy toch vanzelf moeten leiden tot het nuanceren van zijn verhaal. Niet dus.

Maar wat me het meest beangstigt, is het fanatieke gehalte van Van Rooy’s proza. Uitdrukkingen als “de hoofddoek is als het wegsnijden van de clitoris”, of “de islam is gewoon hetzelfde als nationaalsocialisme” kan je misschien verbale uitschuivers noemen (hoewel). Maar wat vooral zorgwekkend is, is de impliciete logica in zijn haatboodschap. Want wie dit boek leest, en zijn uitvergroting van het islamitische gevaar voor waar aanneemt, kan maar 1 logische conclusie trekken, en dat is dat de islam voor Van Rooy van de aardbodem moet verdwijnen. De auteur zelf spreekt dat – wellicht om strategische redenen - niet uit, maar als hij stelt dat de oorlog in onze steden al volop woedt en dat alle zachte oplossingen pure illusie zijn, dan is de boodschap toch wel erg duidelijk. Ik moet er geen tekening bij maken op wat voor een gevaarlijke weg Sam Van Rooy zich daarmee begeeft en – erger nog – anderen misschien toe aanzet.… (mehr)