Sidney Vollmer

Eerste zin: "Ze komen binnenlopen alsof er niets aan de hand is."
P. 99: "Mensen van boven de vijftig en mobiele telefoons."
Laatste zin: "Konden alle liedjes maar zo beginnen."

Ik had toevallig al de iPad-app van dit boek gedownload toen ik zag dat #LeesTweeps het zou bespreken op 30 juli. Daarom wilde ik het nog voor die datum gelezen hebben.
Om het eerst over die app te hebben; op zich betekent die zeker een meerwaarde voor het boek. Af en toe zijn woorden, begrippen, titels van liedjes of namen van zangers in het roze gemarkeerd en wanneer je er op klikt, krijg je een link naar het betreffende onderwerp op Wikipedia, Spotify, You Tube, en zo meer; Ik vond het echter een klein beetje storend om dit te doen tijdens het lezen, omdat het dan de vaart uit het verhaal neemt. Wel handig is dat al die links ook achteraan in een soort index nog eens terugkomen, met de vermelding van de pagina erbij. Dat vond ik dus aangenamer.
Het boek zelf ging over verlies van een ouder, verdriet en het verwerken ervan, opgroeien en beslissingen nemen over je toekomst, enz. Dit kon me wel boeien, maar ik hield niet echt van de schrijfstijl van Vollmer, een tamelijk directe, no-nonsense stijl die wel helemaal hoort bij deze tijd van twitteren, facebooken en konsoorten, maar die voor mij wat té sober is. Toch heb ik het boek met plezier gelezen en dat was helemaal te danken aan de vloeiende verhaallijn.

Informatie over de iPad-app: http://www.allesruiktnaarchocola.nl/book-app/… (mehr)