Agatha Young (1898–1974)

I enjoyed this book about a country doctor in the small town of Haddon, Vermont, who, for the past 30 years has owned and operated a private hospital. When first beginning his practice in Haddon 30 years ago, the citizens of this small town had no hospital and Dr. Moore was left money when his wife and decided to try to fill the need. With that legacy, he bought a large older mansion and turned it into a hospital. Fast forward 30 years.... there are some people (who have motives, namely money), and want to see the private hospital done a way with and a new, government funded hospital built at great expense, without regard for what is best for the town or its citizens. Dr. Moore is pained by this attack, as for these past decades, has dedicated his career to helping his fellow citizens, even at great personal sacrifice. He never made a profit off the hospital, in fact, it usually lost money, but he realized that money is not the main concern.
There were a few scenes in the book I thought particularly poignant. The first: Dr. Moore is taking a new young city doctor, Dr. Armstrong, from New York around on house calls with him to show him the ropes, and at one home visit, a little boy with sores all over his body is being seen. Dr. Armstrong is alarmed at never having seen such as this, but Dr. Moore is not alarmed at all. Upon learning that the illness is nothing more than chicken pox, Dr. Armstrong realizes how little he really knows. Dr. Moore then says, "I can see how that might happen. So much basic science a medical student has to learn today that there's not the time there was for simple symptoms."

Another scene: Dr. Moore sends Dr. Armstrong out to check on and elderly patient, Miss Henderson, and Dr. Armstrong is alarmed by her condition. Dr. Armstrong wants to admit her and run tests, but Dr. Moore said he was aware of her condition and all that is wrong with her is that she is old and her body is wearing out and not much could be done for her. Dr. Armstrong does not like the decision, but Dr. Moore says, "You're used to working in a big hospital, and it's natural for you to put a good deal of reliance on the hospital and its facilities. But to old Alice the hospital is where you go to die. The poor old thing would be terrified. It would be cruel, and all you'd gain would be a little detail about the extent to which her worn-out body had deteriorated." Throughout, we see Dr. Armstrong come to an understanding that he may have a fine scientific mind, and want to figure out a problem within a person's body, but he has no empathy for the feelings of others, which really comes home to him at the end of the book, when he suffers a large personal loss due to his practice of medicine.

The third scene I wish to share is a group of the town's doctors and their wives are together socially for a picnic and a man who is involved with the crusade against Dr. Moore's hospital and in favor of the new government funded one has invited himself along. The doctor's are complaining about the "increasing socialization of medicine", and Mr. Whitall (the self-invited intruder) says "you doctors will have lost a lot of self-determination in ten years time. " One of the doctors arguing with him states "Damn it, money means control. If the major share of 'health money' comes from government, then a bunch of bureaucrats will be telling me what to do. I don't like it and I won't have it. I work for my patients." Later when the intruder moodily departed the doctor said "There is nothing cockier than a government agency at his back."

I thought the book was good, and was bringing to light the plight of the then (1966) dying breed of hospital-- the private one and doctor's lamenting the fact that there seemed to be an effort to abolish them, which I too lament, as it was an alternative option that no longer exists, and the loss of an option is never good. The book is an oldie but goodie.… (mehr)

HET BEGON OP ZONDAG: Audrey Erskine Landop

In Engeland, in een klein, vredig plattelandsstadje waart een wurger rond en zijn optreden zaait paniek onder de bevolking. Moeders van jonge dochters waken angstvallig over hun lievelingen, want niemand weet vooruit, wie het volgende slachtoffer zal zijn. De veertien jaar oude Wynne Kinch en haar boezemvriendin Corinne Eldridge hebben het echter veel te druk om zich bedreigd te voelen. Hun leven bestaat uit praten over mooie kleren, schoonheidsmiddelen en uit het dromen van romantische dromen, totdat de verdenking valt op hem, die Wynne boven allen liefheeft. In haar pogingen hem voor het dreigende onheil te behoeden, begaat zij een welhaast fatale vergissing.
Ziehier een verhaal vol spanning, vol humor tevens, waarin de hartstochtelijke toegewijdheid van een jong meisje aan de held van haar dromen op gevoelige wijze geschetst wordt.

DE STAD EN DOKTER MOORE: Agatha Young

"De medische wetenschap ondergaat heden ten dage zulke tumultueuze veranderingen, dat wij ervoor dienen te waken het belang van de patiënt als mens niet uit het oog te verliezen," is een uitspraak van de hoofdpersoon uit onderhavig boek, de bejaarde dokter Moore, die als geneesheer-directeur en eigenaar van een in zekere zin uniek, doch ouderwets ziekenhuis al sedert jaren werkzaam is in Haddon, een stadje in Vermont. "De moeilijkheid met dokter Moore is," zo verklaart de vakbekwame, jonge chirurg uit New York, "dat hij meer geinteresseerd is in het welzijn van zijn patiënten dan in een correcte diagnostiek." "Een ziekenhuis dat niet aan de eisen des tijds beantwoordt is kwalijker dan er helemaal geen te hebben," oordeelt de plaatselijke bankier. "Wij wensen het ziekenhuis in deze vorm te handhaven," is de mening van Moores aantrekkelijke nichtje, May.
Een hoogst ongelukkig voorval brengt een crisis teweeg, die de gehele stad beroert. De toegewijde dokter Moore, zijn collega, de licht ontvlambare dokter Perkins, worden op het matje geroepen. De plaatselijke bevolking heeft zo haar eigen mening over de wijze waarop de medische verzorging ter hand genomen dient te worden en zij aarzelt niet deze in het openbaar tot uitdrukking te brengen. Hoe de artsen tezamen met de vrouwen, die hen liefhebben, de storm weten te bezweren en hoe er ten slotte toch nog een voor alle partijen bevredigende oplossing gevonden wordt, vormt het onderwerp van deze boeiende roman, waarin de schrijfster Agatha Young het dagelijkse leven van een provincie-stadje scherp, indringend en met veel gevoel voor realiteit belicht.

CURRAHEE!: Donald R. Burgett

In de lente van 1943 - hij was toen net achttien jaar - meldde Donald Burgett zich aan voor de paratroepen. Amper een jaar later sprongen hij en zijn makkers uit een vliegtuig om het spits af te bijten van de invasie der Geallieerden in Normandië. Dit is een verslag van een jonge man die aan de strijd deelnam; een verhaal waaruit men de humor en kameraadschap van de soldaten onderling, proeft, maar waarin tevens de vele verschrikkingen van die strijd worden beschreven. Generaal James M. Gavin, die commandant was van een divisie valschermspringers in Europa, zegt over dit boek het volgende: "Van tijd tot tijd heb ik me in de oorlog wel eens afgevraagd of een van de jongens beneden de rang van officier naderhand iets over zijn ervaringen zou publiceren. Maar wat ik daarvan heb gezien heeft me steeds weer teleurgesteld. Ik las niets dat ook maar een flauwe afschaduwing was van wat er werkelijk gebeurde. Met Currahee! is dat anders. Daar ik zelf aan de strijd heb deelgenomen weet ik hoe afschuwelijk die kon zijn. Ook weet ik hoe moedig de jonge parachutisten waren; hoe zij ondanks alles hun goede humeur en hun enthousiasme wisten te bewaren; en hoe goed zij hun soldatenhandwerk verstonden. Donald Burgett laat dit alles recht wedervaren. Het is een indringend verslag van de oorlog zoals zich die werkelijk voor een valschermspringer manifesteerde."

AFSCHEID VAN DUNBARS VALLEI: Borden Deal

Generaties lang al, hadden de rijke, vruchtbare velden die zacht glooiend langs de Tennessee lagen, de Dunbars toebehoord. Het was daar vredig — het betekende "thuis" voor Matthew Dunbar en zijn gezin; zij voelden er zich geborgen en waanden zich onbereikbaar ver verwijderd van de krachten en machten der moderne ontwikkeling. Toen echter, besloot de TVA (Tennessee Valley Authority) ook dit gebied in haar grote en belangrijke plannen te betrekken. Een jongeman, Crawford Gates, kreeg opdracht Matthew te vertellen dat de enorme dam die gebouwd zou worden, het einde van Dunbars Vallei betekende. Matthew was in wezen een vriendelijk man van grote geestkracht; zijn kinderen hielden van hem en respecteerden hem — Arlis, zijn oudste dochter, misschien wel het meest van allen. Maar de ontwikkeling kan men nu eenmaal niet tot in het oneindige tegenhouden. En Crawford Gates personifieerde die ontwikkeling. Toen dus hij en Arlis verliefd op elkaar werden ontwikkelde zich een heftig conflict — met Matthew als de centrale figuur. Dit is een verhaal over mensen die zich één voelen met het land dat zij bebouwen; een verhaal over de illusies en verdrietelijkheden van gewone, eenvoudige mensen.

Bron: Readers digest 40… (mehr)