Humoristische kijk op de buurman van de hoofdpersoon in Amsterdam, die zich vreemd en dwingend kan gedragen. ( )

The novelistic prose of J. J. Voskuil bears similarities to the minimalistic music of the Dutch composer Simeon ten Holt, or, in turn, the music of the Indian ragas. The novels are very long, consisting of an endless repetition, with minor variations, of small events, and a very thin, or insignificant plot. In De buurman the main plot elements are arguments between Maarten and Nicolien, mutual visits to the neighbours, and observations of the neighbours, their actions or the results of their actions.

As in many other novels by Voskuil, the character Maarten Koning often appears as an objective, dispassionate and melancholic observer, while his wife, Nicolien, appears as a hysteric and choleric character.

De buurman describes the rise and fall in the relation between Maarten and Nicolien, and their new neighbours Pieter Stallinga and Peer. While Nicolien opens her arms and heart to embrace the two gay men regardless of any misgivings and without prejudice, Maarten cannot overcome his inbred suspicion and haughty disdain. As, eventually, the relation turns sour, the question is who is to blame?

De buurman is an exploration of character. It is an excellent read, but possibly not for everyone. ( )

In "De buurman" van J.J. Voskuil krijgen Maarten Koning en zijn vrouw Nicolien (bekend uit de meesterlijke romans "Bij nader inzien *****" en "Het bureau *****") een nieuwe buurman, Petrus Stallinga. In eerste instantie is Petrus erg schuw, maar later blijkt hij een vriend te hebben: Peer. Nicolien maakt kennis met de nieuwe buren, die homofiel en dus underdog zijn en is daar dus enthousiast over, zoals ze altijd enthousiast is over mensen die het moeilijk hebben. Maarten deelt die mening niet. Er worden heel wat bezoekjes over en weer gepleegd. Centraal in het boek staan de talloze ruzies tussen Maarten en Nicolien, meestal met de betrekkingen tot hun buren als inzet. Ik heb slechts tot blz 82 van dit boek gelezen, maar dat is genoeg om te weten dat dit beslist geen meesterwerk is in de orde van de 2 eerder genoemde romans. Het boek lijkt eerder geschreven te zijn om een aantal ergernissen van zich af te schrijven dan om zijn lezerspubliek te vermaken. Kortom, een roman die je niet hoeft te lezen wat mij betreft. ( )

Na intens genoten te hebben van Het Bureau waren mijn verwachtingen wellicht te hoog gespannen waardoor De Buurman me is tegen gevallen.
De heldere schrijfstijl en puntscherp gedetailleerde dialogen zijn onherroepelijk herkenbaar als zijnde van Voskuil zijn hand en maken al zijn boeken zo aantrekkelijk.
Wat me echter in dit boek minder aantrok waren de eindeloze herhalingen van de ruzie's tussen Nicolien en Maarten. Herhalingen in Het Bureau hebben me nooit gestoord maar nu er zoveel onbegrip en onmogelijk gedrag ten toon wordt gespreid waarbij alle personages op hun eigen manier lijden zonder dat er ook maar een puntje hoop is op dat men er ooit uit zal komen, ging het me zelfs bijna vervelen.
Er zit wel degelijk ontwikkeling in het verhaal maar dit is zo weinig dat het me niet bevredigde.
Misschien ben ik Voskuil-moe. ( )

Schrijven over niets zoals in het bureau is prima, maar dit gaat nergens over: Nicolien is zo hysterisch-abnormaal dat het ongeloofwaardig is, de aanleiding, nieuwe homosexuele buren die plotseling bijzonder zijn, is heel eigenaardig, want ze hebben allang homosexuele buren, het verhaal had net zo goed een kwart of tienmaal zo lang kunnen zijn, eindigt in het niks. ( )