Dit is mijn eerste Brouwers, en eindelijk kan ik me wat voorstellen bij de controversiële reputatie van de schrijver.
Je kan dit boek lezen als een scherpe aanklacht tegen de oorlogsmisdaden die de Japanners tijdens de tweede wereldoorlog pleegden in de "Jappenkampen", in dit geval in Nederlands-Indië, nu Indonesië. Als historisch document is dit dus zeker waardevol, en blijkbaar maakte het bij het verschijnen daarom ook behoorlijk wat ophef. Want dat was het precies wat Brouwers wilde aanpakken: het toedekken van wat er gebeurd was, het weglachen door de slachtoffers zelf!
Maar dit kleine werkje gaat ook over Brouwers zelf, en met name zijn reactie op de dood van zijn moeder, met wie hij in het Jappenkamp opgesloten zat. Brouwers heeft jarenlang niks te maken willen hebben met zijn moeder, en hij lijkt nu te reageren in de trant van "wat moet ik daar nou mee?"; je ziet hem worstelen met het feit dat het overlijden hem helemaal onverschillig laat, of toch niet. Best boeiend en mooi gefaseerd aangebracht 'in octaviteit').
Maar dan is er ook de worsteling van Brouwers met zichzelf, met alle negatieve kanten van zijn persoonlijkheid, en hij legt ze allemaal ongezouten bloot, voor de argeloze lezer is dat best onthutsend. Met deze "laag" had ik het (vanzelfsprekend?) het moeilijkst, niet zozeer om de egotripperij en het diffuse van Brouwers' bespiegelingen, maar wel met het maniakale gepsychologiseer dat zo typisch was voor de naoorlogse Nederlandse literatuur (Vestdijk en anderen). Een psychiater mag daar best boodschap aan hebben, voor mij hoeft het niet.
Tenslotte: literair is dit boekje erg ongelijk, met heel stroeve passages en dan weer prachtige poëtische beschrijvingen, vooral het einde is weergaloos mooi. ( )

Naar aanleiding van de dood van zijn moeder, blikt de schrijver terug op zijn verblijf als kleuter in een Jappenkamp. Door de innige band met zijn moeder en zijn jeugdige leeftijd, drong de volledige waanzin toen niet volledig tot hem door. Hij is echter wel blijvend getekend door de horror.

+ Punten
- Eigenzinnig werk.
- Geeft een treffend inzicht in een ‘getekende persoonlijkheid’.
- Kort. Vlos leesbaar in één dag.

- Punten
- Overdaad aan mijmeringen.
- Herhalingen werken soms storend.
- Bepaalde delen (bv. specifieke dromen) brengen niets wezenlijks bij en konden dus best weggelaten worden.
- Zogezegd poëtisch, waarbij ‘verward’ gelijkgesteld wordt aan poëzie!

-Besluit : Het overlijden van zijn moeder, roept herinneringen op aan hun verblijf in een Jappenkamp. Overroepen werk. ( )

Het greep me toen bij lezen aan, ik kan niet meer terughalen welke waardering ik het als boek zou geven ( )

Brrr... een hard boek. ( )

Een groot eerbetoon aan zijn moeder. Zij heeft met haar kinderen het jappe concentratiekamp Tjideng overleefd. De gebeurtenissen zijn zeer aangrijpend, een boek om niet meer te vergeten. ( )