This was among the most disturbing books I have read. The story about the collaboration of the Papacy with Italian fascism is too long in coming. As I read these pages it made me pray for the dissolution of the papacy and the Jesuit order. You could take them along with the British Monarchy and consign them to the dustbin of history. ( )

muy buena reseña del pontificado de Pio XI quien en definitiva por miedo al comunismo y la miopía que ello le provocó no se entrentó a Hitler y Mussolini. Y Cuando se dio cuenta ya era muy tarde. El odio al liberallismo y el antisemitismo de la iglesia ayudaron también a ello ( )

This book challenged the accepted narrative that the Italian Catholic Church fought courageously against Mussolini and the Fascists. The author's thesis rests on newly released materials (2011) which paint Pius XI as a not so benign contributor to the rise of Fascism in Italy in the 1920's and 1930's. It began when Pius took a trip to Poland and saw how the Poles were treated by the Bolsheviks. He then was an avowed anti-communist and thought Fascism would be better than communism. Weird truce-like state between Mussolini (atheist) and Pius, which Pius came to regret and was in the process of trying to withdraw the church from this alliance when he died. The author also argues that the Italians have been very good at revisionist history, denying any alliance between the clergy and Mussolini. Great read, if you are interested in history. 592 pages ( )

The Pope helped Mussolini get and keep power in return for making Catholicism mandatory in Italy, paving the way for Hitler’s rise. He wasn’t an aggressive anti-Semite, but did nothing to fight the anti-Semitism in the Catholic church, some of whose official publications in this period sound like they came straight from Goebbels. Ultimately, he seems to have felt a little bad about what he enabled, but not awfully bad (except perhaps for the fate of converted Jews who married Catholics, whose marriages he would’ve strongly preferred to recognize in contravention of the racial measures enacted under Nazi pressure). ( )

Een bijzonder erudiet en meeslepend geschreven boek over twee mannen aan de vooravond van de Tweede Wereldoorlog, Mussolini en Pius XI, die enerzijds niet meer van elkaar konden verschillen maar anderzijds elkaars gelijke waren in hun explosieve temperament, hun weerzin om voor de ander te moeten onderdoen, hun eis voor volledige gehoorzaamheid van hun onderdanen, en hun uiteindelijke desillusie in de ander. Beiden hoopten de ander te kunnen inspannen voor de eigen doelen. Mussolini had de macht van de paus over de Italiaanse katholieken nodig om zijn eigen regime te verstevigen. Pius XI, vooral gedreven door een angst voor het communisme, hoopte via Mussolini van Italië terug een land te maken waarin het katholieke instituut de lakens uitdeelde.
Met de opening van de Vaticaanse archieven voor deze dramatische periode werd duidelijk hoe ver (en dus in zekere zin medeplichtig) Pius XI ging in het ruime baan geven aan het fascistische staatsbestel, daarin erg bijgestaan door het hoofdkwartier van de jezuïeten. Ook de Pius XI's minister van buitenlandse zaken, Eugenio Pacelli, de latere Pius XII, blijkt alles te hebben gedaan om Mussolini toch maar nergens in te ontstemmen. Zelfs niet toen Mussolini in navolging van (en/of onder druk van) Hitler Duitsland eigen Italiaanse rassenwetten uitvaardigde tegen de joden, ging Pius XI's bekommernis enkel uit naar behoud van een aantal onderdelen van de Lateraanse Akkoorden. En toen Pius XI op het einde van zijn leven een encycliek had voorbereid waarin het Vaticaan zich dan toch uitsprak tegen de rassenwetten, liet Pius XII meteen beslag leggen op alle documenten in die zin, ook weer om het fascistische regime te vriend te houden. Zulke houding door Vaticaanse instanties kan niet langer worden uitgelegd als het bewandelen van een omzichtige neutraliteit t.o.v. het aan de gang zijnde wereldconflict. En als de Vaticaanse archieven nu al een meer realistisch beeld mogelijk maken van Vaticaanse politiek, dan tekenen de archieven van de Italiaanse staat (o.a. dossiers van fascistische politie en spionnen) een weinig fraai beeld van toenmalige, toegedekte Vaticaanse intriges en seksuele schandalen.
Echt geen opbeurend verhaal maar wel een dat verteld had moeten worden, wat Kertzer voortreffelijk heeft gedaan. ( )