Op de omslag van het boek prijkt de wervende tekst ‘Het complete verhaal’ met als ondertitel: Hoogmoed, Het snelle geld en Blinde Ambitie.
Het SNS-debacle ligt nog vers in het geheugen en is wat betreft de nasleep onderdeel van een geschiedenis die nog lang niet is afgesloten. Dit boek zal daar waarschijnlijk ook deel vanuit kunnen maken.

De schrijvers zijn er in geslaagd om een boeiend verslag te schrijven over -inderdaad- een blinde ambitie die een brave en provinciale spaarbank en (vakbonds)verzekeraar tot aan de afgrond brengt. Het blijft in dit boek bij het geven van beschrijvingen en informeert de lezer niet met cijfermatige onderbouwingen. Dat is jammer, zeker omdat die gegevens ongetwijfeld op de burelen van Het Financiële Dagblad aanwezig zijn. Natuurlijk, het boek zou misschien sommige lezers afschrikken, maar daarentegen zou het aan dynamiek winnen. Nu blijft de tekst feitelijk slechts hangen rond het verhalende element en dat is naar mijn mening een gemiste kans. (met google valt overigens genoeg relevante informatie te vinden)

Een tweede element is de rol van de verschillende toezichthouders, De Nederlandsche Bank, Autoriteit Financiële Markten, het Ministerie van Financiën en natuurlijk de bureaucratieën van de Europese Unie. Jammer is het dat niet wordt beschreven op basis van welke informatie destijds de toestemming tot overname van een deel van Bouwfonds Nederlandse Gemeenten werd gegeven. Dat is nu typisch een onderwerp waarmee je cijfermatig kunt aantonen waarom die toestemming gegeven is en waarom die mogelijk geweigerd had kunnen worden.
De kans dat de toezichthouders die openheid zullen geven is, gelet de recente ervaringen, overigens te verwaarlozen.(!)
Overigens, de rol die genoemde partijen gespeeld hebben in de behandeling van dit debacle zou nog weleens tot een boeiende analyse kunnen leiden.

Doordat SNS als eerste is genationaliseerd op basis van de nieuwe Interventiewet, mag gehoopt worden op een diepgravende evaluatie. Dat het parlement bij de behandeling van de nationalisatie dat onderwerp verre van zich gehouden heeft, mag m.i gezien worden als een ernstig falen in de uitoefening van haar controlerende taak.

Wanneer dit boek een aanzet wordt voor nadere analyses en discussies, dan mogen de schrijvers zich gelukkig prijzen. Nu is het nog ‘slechts’ een journalistiek verslag dat overigens goed is samengesteld en uiteindelijk wel een ‘verklaarbaar’ beeld schetst. ( )