Binnen de Nederlandse letteren was Gerard Reve al lang voor zijn dood een waar instituut, een echt “monstre sacré”, en geen enkel boek illustreert het beter dan dit “Boek van violet en dood”(één van zijn laatste werken), dat hij zich daar goed van bewust was. Meer nog, Reve cultiveert hierin al zijn eigenaardigheden: zijn voortdurende alertheid voor jonge, bevallige adonissen, zijn gedweep met de meest reactionaire vorm van rooms-katholicisme, zijn afkeer van collega-schrijvers, en zijn talloze onhebbelijkheden waarop hij gezien zijn “status” recht meende te hebben. Geregeld stel je je de vraag: meent hij dit nu, of speelt hij dit alleen maar?, maar ik ben er vrij zeker van dat het onderscheid gewoon niet relevant was voor Reve. In elk geval is dit boek, gesteld in een archaïserende spreektrant (die erg doet denken aan Multatuli’s Batavius Droogstoppel), zo goed als ongenietbaar. Ik vermoed dat alleen hardnekkig Reve-fans hier nog enig leesplezier aan zullen beleven. Het enige “aardige” is de speelse (gespeelde?) manier waarop de oude Reve omgaat met de dood, die alomtegenwoordig is in deze roman. ( )