Short little essays and a couple of letters addressed to his daughter who was in the process of preparing for her birth musing on all sorts of little issues one encounters in life, people the author knows, and philosophical disquisitions on matters great and small. This is my first encounter with Knausgaard and I find his style reassuring, even when he touches on subjects which an edge. He touches on life and death but it is all basically optimistic, wry rather than rueful. I am inclined to pick up the volume which precedes this one in his "Seasons" series and might then consider whether to tackle his major series of books "My Struggle." ( )

if you loved "autumn" you will love "winter" ( )

In Winter zet Knausgard het procedé van ‘herfst’ voort: in korte notities wijdt hij zijn eerst nog ongeboren dochter in in de feiten des levens. Ook nu weer zijn die ogenschijnlijk willekeurig gekozen en vertrekken ze dikwijls van de beschrijving van triviale voorwerpen en toestanden om door te stoten naar een diepere dimensie van het mens-zijn. Maar het valt wel op dat Knausgard nu iets meer figuren beschrijft, mensen die hij kent, en waarvan hij meestal de kleinmenselijke kant beschrijft, en ook meer nostalgische jeugdherinneringen bovenhaalt. De verwondering om wat is, om het leven zelf, blijft centraal staan. Maar ik moet eerlijk toegeven dat ik iets minder gecharmeerd was door de vignettes. Er zitten nog steeds juweeltjes tussen (zoals het schitterende ‘kou’), maar iets minder dan in het eerste boek. Of ligt dat misschien bewust aan het ‘winterse’ timbre? ( )

Na het lezen van het vorige deel in de deze reeks, Herfst, was ik voorbereid op korte stukjes in plaats van het heerlijk eindeloos doordenderen over een bepaald onderwerp. Deze aanpassing van mijn verwachting scheelde wel bij het lezen van dit deel maar het blijft onbevredigend om steeds na enkele bladzijden alweer alleen achter gelaten te worden.

De onderwerpen in dit deel Winter zijn even huiselijk als in het vorige deel met dit verschil dat brief aan een ongeboren dochter veranderd wordt nadat het kindje geboren is.

Over het algemeen heb ik persoonlijk bijzonder weinig met kinderen. Daarom is het des te opvallender dat wanneer Karl Ove Knausgård over zijn kinderen schrijft ik daar bijna geen genoeg van kan krijgen. Het lezen van zijn observaties zijn het meebeleven van iemand anders bestaan op een zo doorvoelde manier dat het oppassen is om het niet aan mijn eigen geschiedenis toe te voegen.

Ook over andere onderwerpen weet hij op zo een manier te schrijven dat het lijkt alsof ik het zelf heb meegemaakt. En dat terwijl de omgeving die hij daarbij beschrijft toch wel degelijk vol fjorden en bergen en sneeuw zijn in plaats van mijn Hollandse weilanden en andersoortige platte vlaktes.

Omdat het allemaal zo vertrouwd aanvoelt, is het ook prettig om met deze teksten te vertoeven. En des te teleurstellender dat het zulke korte stukjes zijn. ( )

I was very disappointed by Autumn, but with Winter my favorite author redeemed himself. The best essays still are the personal ones (and I'm still waiting what seems like forever for the last volume of My Struggle), but most of the others seemed less dry. Can't wait to read Spring, which just came out. ( )