In die zin is ”De dochter” volwassener geworden. Maar ook in deze roman pakt Jessica Durlacher breed uit in de beschrijving van gevoelens en omstandigheden.
Al met al is ”De dochter” een roman die de lezer achterlaat met een gevoel van melancholie. Zo veel verloren. Zo weinig gewonnen.

In deze roman doet de beheerste introspectie van de hoofdpersoon geen moment afbreuk aan de spanning van het gecompliceerde, vaardig vertelde verhaal.
Een waanzinnige geschiedenis is het, waarin de waarheid voor zover die bestaat, gevonden wordt door een oerwoud aan leugens en bedrog weg te kappen. Met De dochter slaagt Jessica Durlacher erin om van een onaannemelijk melodrama een geloofwaardige tragedie te maken.
Haar verhaal zit compositorisch goed en trefzeker in elkaar. Hoewel haar stijl enigszins vlak en zelfs nogal gelikt is en ze literair geen hoogstandjes laat zien, beschikt ze zonder meer over de gedreven, vaardige pen die een ware verteller nodig heeft.

Waar Jessica Durlacher erg goed in is, is het beschrijven van de frustraties van de zogeheten tweede generatie, de kinderen van overlevenden van de holocaust. Het vervaarlijke stilzwijgen, of juist het almaar herhalen van de doorstane verschrikkingen, Durlacher weet dat uitstekend navoelbaar te maken.
Jessica Durlacher: ze gebruikt met weinig gevoel voor tact een ontstellend scenario uit de jodenvervolging om haar roman spanning te verlenen. Had ze maar wat anders bedacht. 'De dochter' laat hierdoor een beetje een nare smaak achter, wat stellig niet de bedoeling kan zijn geweest.