Heel mooi, intens beschreven verhaal over een (belangrijke)dag in het leven van Henk, hij is 56, gescheiden van Lydia, oom van Rosa, ICVerpleegkundige, en Schurk is zijn hond. Schurk is oud, 13 of 14 jaar en bijna op.
Henk ontmoet Mia, als hij met Schurk wandelt en Schurk even niet verder kan. Later als hij met de bus naar de verjaardag van zijn nichtje Rosa gaat ontmoet hij haar weer in de bus en als hij terug gaat naar huis ook weer in de bus. Ze gaan samen naar huis. Ze gaan ook vrijden maar Henk heeft maar een lichte erectie.
Het geeft niet.mHenk is ook behoorlijk dronken, misschien komt het wel daar van. ‘sNachts wordt hij wakker, kotst en gaat met Schurk op de bank liggen. ( )

O jee, dacht ik, toch niet weer een verhaal over een aan lagerwal geraakte man van middelbare leeftijd, die het spoor bijster is. Dit hadden we toch al uitentreuren gehad bij Brouwers en Vanderheijden? Maar neen, dit is een heel aangenaam romannetje, met een hoog ‘feel good’-gehalte. Kollaard is geen exuberante schrijver: hij beschrijft het liefst ‘kleine’ mensen en voorvallen, met veel empathie vooral voor de oudere medemens, en in een fijnzinnige stijl die afstand bewaart, maar af en toe ook lyrisch wordt.
Hoofdpersonage Henk van Doorn is zo’n doodgewone man: 56, gescheiden, wat geïsoleerd, worstelend met overgewicht, en met veel muizenissen over zichzelf en over het leven dat hem nog resteert. Maar Henk is ook erg gevoelig, ik zou zelfs zeggen aandoenlijk, door zijn grote portie kinderlijke naïviteit, jeugdige verbeelding, en liefde voor zijn hond ‘Schurk’, het oude huisdier dat aan hartfalen lijdt. Die ‘hond’ uit de titel slaat eigenlijk niet op ‘Schurk’, maar op Henk zelf. Zoals hij het zelf zegt, leven dieren ‘kort aangelijnd aan de pin van het ogenblik’, en dat is ook de levensles die Henk in dit korte verhaal inziet. Sander Kollaard weet perfect onze sympathie voor deze ‘underdog’ (pun intended) op te wekken, en voor zijn soortgenoten. Het verhaal eindigt met een onwaarschijnlijke scheut vitalisme en laat dus niks dan positieve vibes na.
Alleen spijtig van de soms te nadrukkelijke filosofische passages (zoals over Nietzsche), die te boodschapperig aandoen. En die sturende verteller die op het eind de lezer enkele decennia verder meeneemt en de (mogelijke) verdere levensloop van Henk schetst, voelt toch wat geforceerd aan. Maar ik heb dit graag gelezen, het is een aangename afwisseling voor de ‘zeikerigheid’ die de Nederlandse (en andere) literatuur zo teistert. ( )

Tijdens het lezen kwam het idee op: misschien is Henk de hond en Schurk het baasje. ( )

Een man beleeft een zaterdag zeer intens door de ziekte van zijn hond ( )

Een dag uit het leven van een mens. Henk leeft een rustig maar goed leven. Hij denkt veel na, en vindt het leven de moeite waard. Door zijn zieke hond leert hij Mia kennen. Hij komt haar later, op die gewone zaterdag, nog twee keer tegen. Ze hebben een klik, en genieten allebei van het (mogelijk) korte geluk dat ze samen hebben. Maar, zoals hij denkt: "Elke tel van geluk is al schitterend". ( )