Verhaal begint met een morbide droom. Dit is vertrekpunt van de monoloog van een onbekende ik-figuur. Ze vertelt haar leed dat ze onderging bij haar vriend. Zij moest dermate onderdanig zijn dat zij geen zelfstandige persoonlijkheid meer had. Zwijgen en zijn negatief gejammer steeds aanhoren. Er was ook een standenverschil. In feite was de ik-figuur de glimlachende dode uit haar dromen. Gevolg van de ongezonde machtsverhouding. Als haar dan een vroegere verkrachtingszaak haar verweten wordt door haar vriend, wordt het haar te veel. Ze verlaat hem. Het trauma , met name het verwijt van de aanranding, komt haar terug boven in het geheugen waardoor ze nog lang verwezen en verdoofd blijft. Tot de ik-figuur een moeder ziet die haar kind hevig toesnauwt : een wezen zonder macht, een wezen dat je in de macht hebt!! Dan pas besefte de Ik-figuur wat haar overkomen was...
Het verhaal handelt dus over de ongezonde machtsverhouding binnen een relatie, het geweld tegen de vrouwen en wat dit allemaal als emotionaliteit oproept, ook bij de verwerking.. De schrijfstijl is heel sereen, zonder enige sentimentaliteit. Geslaagde psychische beeldvorming via een droom, die uiteindelijk het symbool wordt van de getormenteerde vrouw en haar verwerkingsproces. ( )