Slechts zelden gebeurt het dat je een schrijver tegenkomt die niet alleen je gevoel voor humor lijkt te delen ('De volgende dag doodde ik mijzelf. Als je het zo zegt, lijkt het iets onherstelbaar, maar dat valt mee'), je literaire verafgoding (Proust! prrr-oust!, of ook wel 'het enige wetenschappelijke rapport dat het waard is om te lezen'), je minachting voor de wetenschap (een opeenstapeling van fouten waarbij de meest recente fout de voorgaande vervangt), de poëziekritiek ('het balspel van het aangewezen-zijn waarin de "s" is geïmpliformuleerd om de sisklank ofwel de gespleten langue te verhullen'), het militaire, het matrimone, en godzijdank ook de onverschilligheid ten aanzien van wat wij, als mensheid en evenementenbureau, geluk noemen. Ik wil dat wel uitleggen, expliceren en verduidelijken, maar liever verwijs ik u gewoon naar het boekje van Félix de Azua (die het overigens net als mij niet al te ernstig bedoelt, graag een knipoog werpt, en een verdomd goede schrijver is! HA!) Lezen, verdomme! Voor u weer iets probeert te doen dat u gelukkig moet maken ...

http://occamsrazorlibrary.blogspot.com/2009/01/geschiedenis-van-een-idioot-door.... ( )