Zeer interessant! Als ik het geen 5 sterren geef is dat omdat ik bij het 3e boek van Van der Woud soms denk dat ik zoiets al eerder heb gehoord, al is dit weer een heel eigen onderwerp: In de 19e eeuw is er nog ongelofelijk veel woest terrein: heide, moeras, zand. Dat wordt aangepakt, door privé-instellingen en vanaf het het 3e kwart van de eeuw ook door de overheid. Doel is: meer mensen (boeren) een beter bestaan te geven, en dat lukt ook. Daarmee wordt het land ook opengelegd, trek van land naar stad. Het logische gevolg komt in de 20e eeuw: landbouw als bedrijf, tijd is geld, winstmaximalisatie. Daarvoor zijn allerlei zaken besproken als mechanisering, dijkonderhoud, aanleg van kanalen en verlegging van waterlopen, inpoldering, institutionele zaken: Heidemij, Natuurmonumenten, Ministerie V&W etc. Heel grappig is hoe men dolblij de walgelijke woeste gronden wegwerkte waarvan `100 jaar later onder leiding van Thijsse en zijn opvolgers de laatste restjes gered voor ons moesten worden, wrang hoe er van het oude landschap niets meer over is door ruilverkaveling, platmaken van weiden, uniformering van gewassen, alles voor de efficiëntie. Tijd is geld. Van der Woud zet het boek in een antropologisch kader: indianenstammen worden verplaatst uit hun inefficient gebouwde dorp en hutten naar een modern nieuw dorp. Zij ze nog dezelfden? Wat gebeurt er met mensen door het veranderen van het landschap? ( )