Kraakhelder
Charles Burns bespreken, is tegelijkertijd onze geliefde en meest gevreesde activiteit. Zijn werk wordt namelijk gekenmerkt door een symboliek die niet de bedoeling heeft ontcijferd te worden, maar die als sfeerschepping en verdieping van de plot dient beschouwd te worden. Aanvoelen is een pak belangrijker dan begrijpen in zijn boeken, en het valt soms loodzwaar om een gevoel over te brengen. Je voelt het namelijk wel of niet.

Daedalus deel 2 is mijlenver het meest duidelijke album dat we van hem lazen. Laurie en Brian zetten hun plannen om een eigen thuisgemaakte film in de trend van Invasion of the Body Snatchers verder en trekken naar een hutje om de opnames te vervolledigen.

Zoals steeds is vervreemding van zichzelf, van relaties, en van het dagelijkse leven een thema dat Burns hier weer aansnijdt. Maar deze keer houdt hij de lezer veel beter aan het handje. Waar je bij Black Hole en de andere in het Nederlands vertaalde albums vaak op jezelf bent aangewezen om de beweegredenen en motivaties van de personages te achterhalen, is het hier veel helderder.

De hersenalien die uit Brian wil ontsnappen, is nu door het drankprobleem van zijn moeder zeer begrijpelijk. Wie zelf ooit naasten ermee zien worstelen heeft, of zelf met een drank- of drugsprobleem te maken had, ziet hier maar al te duidelijk de metafoor. Je wil de miserie achter je laten, je oude vel afschudden en ontsnappen aan alles wat het hier en nu zo ondraaglijk moeilijk maakt.

Het medium film, als een zelf herschapen werkelijkheid waarin Brian alle touwtjes in handen kan nemen, is niet toevallig gekozen. Brian voelt zich als een tak in een stroom, meegespoeld door gebeurtenissen die hij zelf niet kan sturen. De film en de tekeningen zijn z'n manier om de werkelijkheid om hem heen opnieuw uit te vinden. Kon hij maar kop of staart krijgen aan zijn gevoelens voor Laurie... Voorlopig komt hij niet verder dan haar te filmen, en Laurie lijkt ook maar niet te weten wat ze van Brian wil. Voorlopig zijn ze tevreden met elkaars gezelschap, maar de aanwezigheid van de anderen lijkt roet in het eten te strooien.

Als het verhaal in dit album wat te hard lijkt op een soapplot, kunnen we in Burns zijn verdediging aanvoeren dat het heel geloofwaardig gebracht is, met de diepe angsten en onzekerheden die we allemaal gevoeld hebben toen we hetzelfde meemaakten, op een ongelooflijk strakke manier getekend. Want je vergeet maar al te vaak hoe goed dit gebracht is, Burns laat hier zijn grafische krachttoeren meer de tweede viool spelen en zet meer in op plot.

Burns blijft de rots in de branding, een ijkpunt.

WIM DE TROYER ( )