Non mi è piaicuto: scritto bene, niente da dire, ma un po' sciapo, e d'altra parte Ammaniti scrive così.
Una moglie del Primo Ministro italiano che si muove fra Roma, Sabaudia ed il litorale in piena autonomia, senza nessuno che la scorti e la controlli non è possibile.
Uno che viene descritto come un disgraziato, un arrivista ed un pezzente non può essere redento in quattro pagine (le ultime).
Un Primo Ministro catapultato dal nulla sulla poltrona di capo del Governo (qualcosa di Conte c'è, sicuramente) e che si comporta, nei modi e nei discorsi, come un trentenne non ha poi molto senso.
La scrittura gira, anche se forse è troppo piaciona, ma è il tutto che secondo me non sta in piedi. Soprattutto le ultime quattro pagine, dove tutti vissero felice e contenti. ( )

All'inizio ho stentato nella lettura, poi, più o meno da metà in avanti, sono entrata in empatia con i personaggi e alla fine mi è piaciuto! ( )

We hebben een tijdje moeten wachten op een nieuwe Ammaniti maar dat loonde wel de moeite. Dit boek draait om de zogenaamd perfecte vrouw van de Italiaanse premier. Het gestroomlijnde leventje dat ze leidt of dat voor haar geleid wordt, tot haar verleden haar plots en onverwacht inhaalt. Voor Amminiti is dit het startschot voor een exploratie van het intieme leven van de vrouw maar tegelijk voor een filering van het politieke bedrijf. Het personage Maria Christina Palma krijgt gaandeweg meer diepgang en kracht mee, maar illustreert ook hoe ons denken, voelen en handelen door zoveel bewuste en onbewuste lagen in ons brein wordt vorm gegeven. Mooi verhaal dat je als lezer blijft boeien tot het einde. "Hoe vaak komt het in het leven voor dat we zo dicht bij de waarheid zijn dat we een hand kunnen uitsteken, haar kunnen vastpakken en als een vlinder in onze handpalm kunnen sluiten? Maar nee, we doen een stap achteruit, want we weten zeker dat tussen die twee gekleurde bloembladen de gruwel verborgen zit van die antennes, van die pootjes als van een vlieg, van de zuigsnuit als van een mug. En dat is terecht. Ander keren schreeuwt de waarheid, roept ze ons en smeekt ons naar haar te luisteren, vraagt ze ons om weer betekenis aan de dingen en licht aan een blind leven te geven. En dan riskeren we alles uit liefde voor die waarheid." (p. 208) ( )