Er zitten blijkbaar nog altijd grote gaten in mijn literatuurkennis. Dit is het eerste werk dat ik lees van Dorrestein, maar zij blijkt al een behoorlijk en opmerkelijk oeuvre op haar naam te hebben. Dit werkje schijnt de kernthema's van haar vroege periode (1988) samen te vatten en erg autobiografisch te zijn. Centraal staat de verwerking van de zelfmoord van het zeven jaar jongere zusje van Dorrestein, met de gekende worsteling met schuld en verraad. Daar bovenop komt het feministische thema, de strijd van Dorrestein tegen "de natuurlijke orde", namelijk de mannelijke overheersing en de manifeste neiging van vrouwen om zich te schikken in hun verzorgende rol en zich te conformeren aan het door de mannen opgelegde schoonheidsideaal. Dorrestein legt hier een duidelijke link met de dood van haar zusje, dat aan een eetstoornis leed. Bovendien voert ze nog twee andere vrouwen ten tonele die haar stelling illustreren.
Ik hou wel van de directe stijl van deze schrijfster: ze gooit haar kwaadheid ongefilterd in je gezicht; en natuurlijk heeft ze gelijk in haar verzet tegen die "natuurlijke orde", zelfs bijna dertig jaar later staat die nog grotendeels overeind. Maar tegelijk lijkt Dorrestein in dit boek ook een heel gevecht te voeren met een aantal tendensen in de feministische beweging, waardoor het wel lichtjes gedateerd overkomt.
Blijft haar worsteling met haar zusje's dood: die is zonder meer ontroerend. ( )