De grote Vittorini blinkt uit in deze sobere, suggestieve bezinning over de dood, die tegelijk een verheerlijking van het leven is en een keiharde kritiek op de Italiaanse maatschappij van de jaren 1940. De veroordeling van een mislukte staat subtiel verpakt in een roman: aangrijpend, overrompelend en ondanks de schaarse fraseringen super effectief. Absoluut hoogtepunt is de monoloog van Roetsnoet: vlijmscherp in zijn eerlijkheid, overdonderend in zijn poëzie en genadeloos in zijn verwerping van de gevestigde waarden. Een klein meesterwerk.

P.S. lees zeker ooit eens Vittorini's anti-fascistische roman 'Gesprekken in Sicilië': het is een van mijn favorieten 'ever' en een boek dat ik zeer nauw aan het hart draag. Ooit verfilmd door de minstens even geweldige Straub-Huillet als 'Sicilia'. ( )