Tom Naegels is een erg nauwkeurige en vooral eerlijke observator van de stromingen in onze maatschappij. Of de waarnemingen in zijn roman (of essay) je nu aanstaan of niet, hij slaat naegels met koppen. Hij was lange tijd ombudsman van de Standaard waarin hij in zijn stukjes dezelfde diepgang aan de dag legde om kritiek of stromingen te duiden. Ook spaarde hij zijn kritiek niet wanneer het ging over zijn eigen journaille ging. Heeft het zin om van "links" of "rechts" of "progressief" te spreken wanneer iemand dicht op de waarheid zit? Vind ik niet.
Ook de verfilming vond ik geslaagd en dicht op het boek. ( )

Neigt, wat tot mijn verrassing, naar de typisch Vlaamse heimatliteratuur, maar dan met een links-progressieve inslag. Meer een aaneenschakeling van tragikomische anekdotes dan een 'echte' roman. En is het nu een roman vermomt als autobiografie, of net omgekeerd? Uiteindelijk is het de typisch zelfrelativerende toon van Tom Naegels die het boek - wat mij betreft - redt. ( )

Oppervlakkig en flauw verhaal. Erg overrroepen. ( )

Het boek zit wat op de wip tussen een roman en een essay. De auteur maakt wel duidelijk hoe moeilijk het is om in de hele discussie over racisme en vooroordelen een eenduidige houding aan te nemen. Persoonlijke ervaringen leiden al snel tot een weinig genuanceerde of gekleurde stellingname. ( )