Na het lezen van deze humorvolle, wat cynische roman, realiseerde ik me hoezeer de Franse Revolutie doorgaans wordt gereduceerd tot een gebeurtenis rond de veertiende juli 1789, vergetend dat zij een periode van tien jaar, van 1789 to 1799 duurde. De fijnzinnige roman vindt plaats gedurende een episode in dat tijdvak, rond 1792, op het breukvlak van het luchtig idealism naar het grimmig geweld. De hoofpersoon in the roman, Etta, barones d'Aelders, is dronken van de euforie en het idealisme van de eerste jaren van de Franse Revolutie. Gaandeweg sluipen geweld en anarchie het verhaal binnen, vanuit het perspectief van de hoofdpersoon gebagataliseerd en onderschat. In de euforie en het idealisme verliest de hoofdpersoon contact met de grauwe werkelijkheid, op het moment waarop de Franse Revolutie de periode van geweld onder Robespierre ingaat. Wat de hoofdpersoon ongetwijfeld ervaart als haar grootste ongeluk, Parijs te verlaten en niet te kunnen terugkeren, is zonder twijfel haar redding.

Om deze roman te kunnen waarderen is het zeker aan te bevelen een overzicht van de Franse Revolutie te lezen, met name de geschiedenis van de Commune van Parijs, de Wetgevende Assemble, en de opkomst van Robespierre.

Een roman met weinig handeling, maar vooral van sentiment. ( )