Majgull Axelsson delivers three portraits of women, spread over five generations. We come the women very close, and Axelsson is a master story teller. Her language slides frictionless between people and thrilling distances in time. And you can’t notice. It is excellent. Skillful.

But the stories we are served are commonplace. At least it feels like we have had them given us before, by others as well as her herself. Straight more or less sad stories without any special twist, and even close to becoming horribly bad towards the end in its overwhelming sentimentality. I can’t stop myself in wondering what the author actually wanted to say with these loosely connected stories. It passes me by. I never become engaged.

The mark still becomes a three, mostly because of the manner in which the story is told.
---
Majgull Axelsson serverar tre kvinnoporträtt spridda på fem generationer. Vi kommer mycket nära kvinnorna, och Axelsson är en mästerlig berättare. Hennes språk glider omärkligt mellan personer och hisnande avstånd i tid. Utan att det märks. Det är förträffligt. Skickligt.

Men historierna vi får oss till livs är banala. Åtminstone känns det som att vi har fått dem serverade oss förr, av andra likväl som henne själv. Raka mer eller mindre sorgliga historier utan någon särdeles smart knorr, tom snuddande vid pekoral mot slutet i sin överdådiga sentimentalitet. Jag kan inte hindra mig själv att undra vad författaren egentligen ville ha fått sagt med dessa löst sammanfogade historier. Mig går det förbi. Jag blir aldrig engagerad.

Men betyget blir ändå en stadig trea, mest tack vare sättet historien är berättad på. ( )

Ooit was Augusta’s huis de woning waar Augusta moeilijke, maar ook gelukkige jaren beleefde met haar man Isak. Een eeuw later is het huis nog altijd familiebezit en wordt het gebruikt als vakantiehuis. En soms ook als toevluchtsoord. Bijvoorbeeld door kleindochter Alice. Zij trekt zich in het huis terug om na te denken over het verzoek van haar jeugdvriend Kristian, die na tientallen jaren wil horen wat er van hun kind geworden is. Ook het zestienjarige ‘achterachterkleinkind’ Angelica vindt tijdelijk onderdak in Augusta's huis. Zij is op de vlucht voor haar stiefvader.

Axelsson vertelt in Augusta’s huis niet alleen de levensverhalen van enkele vrouwen, maar schreef tegelijkertijd een kroniek van een eeuw sociale geschiedenis.


Tekstfragment

Alice heeft vele nachten in Augusta’s huis geslapen, ze weet dat het vele gedaantes herbergt. Enkele daarvan zijn die van haarzelf: in dit huis was zij een mollig klein meisje op zomervakantie en een magere tiener op de vlucht, hier heeft ze een voorjaar pas bevallen gelegen en bloedend gezworen nooit meer in de buurt van een man te komen, hier sloeg ze enkele zomers later de deken opzij om haar belofte te breken. Dagen en weken, maanden en jaren zijn sindsdien door haar lichaam gestroomd en hebben haar veranderd, maar door alle veranderingen heen heeft ze dezelfde woordloze zekerheid met zich mee gedragen: ze heeft altijd geweten dat er een hele eeuw aan stemmen in Augusta’s huis verborgen ligt, dat ze lang in hoekjes en gaten hebben liggen wachten tot er een andere tijd zou komen. Hun tijd. De tijd van de verhalen. ( )