En dan komen de ijsbergen. Het zijn slechts een paar klompen die voorbijdrijven, zacht afgeronde ijseilandjes die door de golven zijn afgeslepen en weldra helemaal gesmolten zullen zijn, maar aan de horizon zijn de grote meesterwerken al te ontwaren: witte scherfjes die opblinken in de overgang tussen het lichte blauw van de hemel en het donkerder blauw van de zee. Op alle dekken van de Wodan, die er acht dagen lang bijna verlaten bijgelegen hebben, wemelt het opeens van mensen....De eerste grote ijsberg is een amfitheater, een fonkelend amfitheater met vloeren van blauw glas. Het drijft slechts op vijftien meter afstand voorbij en draait langzaam wanneer de Wodan passeert, het onthult heel zijn witte perfektie, alsof het wil laten zien dat het oppervlak volmaakt vrij van vlekken en scheuren is, dat het enige wat eraan ontbreekt het publiek en de acteurs zijn. De stemmen op de Wodan zwijgen, de fototoestellen klikken. De tweede grote berg is Capri in miniatuur: witte bergtoppen richten zich naar de hemel, een grot aan het zeeoppervlak schittert in het helderste blauw. Onder water is de enorme klomp van turkoois iijs te ontwaren die het hele eiland drijvend houdt....De derde berg is een echte berg, scherp en enorm, zonder een spoor van gekoketter van de andere. Donkere scheuren staan als open wonden in het witte oppervlak en de sneeuwalgen tekenen er enkele bleke bloedspetters omheen. Hij komt dichterbij, even lijkt het of hij heel dicht langs de Wodan zal schampen en iedereen houdt zijn adem in. fragment p 27-28