Een grootvader, vader en zoon uit een Noord-Afrikaans dorp volgen hun verlangen naar een West-Europese stad, maar komen daar tussen twee werelden te staan.

(In 'English' below)

Luister.

Bloemrijk, maar dat is zo'n Hollands woord. Sensueel. Hooglied. Mysterieus, overdadig, de taal altijd helder; Hier storen de vele bijvoeglijke naamwoorden niet. Poëzie.
Een geschilderd toneelstuk, niet lineair, sferen. Laat het over je heen komen. Wolken doorzichtige sluiers en dito draperieën, met doorkijkjes, tekeningen. Daartussen de nuchtere werkelijkheid, stoffig en hard, bits of liefdevol. Lees het meerdere malen.
De geuren van de oases, bergen de kust. Specerijen, vruchten, vlees. De kleuren van de hemel, de gaarde, de huid. de sfeer van duizend en een nacht in een (financieel) arm dorp in Marokko. Je ziet het niet alleen voor je, je voelt en ruikt het ook.

Het boek is verdeeld over vier delen, elk weer verdeeld in drie hoofdstukken, aan het eind van de eerste twee delen sterft er een voor Baba Baloek belangrijk persoon. Aan het einde van het derde deel is er een vrucht in een schoot.
Ik kon bij het lezen voor de eerste keer niet helemaal het eigenlijke verhaal, dat mede door metaforen verteld wordt, eruit halen. Een coming of age is het ook. De jonge Baba Baloek die in het tweede deel als soort wees door de oude tweeling en een jonge vrouw al geitenhoedend volwassen wordt.Het derde deel is het enige dat zich afspeelt in Amsterdam: Een confrontatie tussen de sfeer, levenswijze en opvattingen van de twee plaatsen.
Titel: het dorp, gebied, genoemd naar de woorden op de brieven - bezorgd door de postbode op een rode rammelende Solex - die nooit gelezen worden: Par Avion, later ook gebruikt voor Amsterdam. (volgens anderen alleen Amsterdam en niet het dorp)
Mooi: verscheidene hoofdstukken beginnen met: Luister. - Hoor de stem van het boek, laat je het vertellen - . Deel vier begint met : "Kijk dan!"
Om het uitgebeelde steeds te laten bezinken heb ik het boek niet achter elkaar uitgelezen. Dit boek komt op de lijst 'herlezen'.

"Op de dag voor zijn vertrek keek Baba Baloek uit over zijn vijgenbomen in de vallei Abqar als een reiger over zijn waterrrijk, de verdrietige koning. De avond was geel en blauw en werd bescheiden gevuld door de bellen van zijn twee magere geiten die onder de bomen kauwden, in gezelschap van de ezel." (blz 23 uitgave 2003).

"De aanwezigen zaten op statische tapijten behaaglijk tegen de muren geleund. Het theehuis was een verzameling van blote voetzolen en geslurp, de ingang werd gevuld door een drom van muiltjes, en de wierook die er brandde kon de voeten- en zweetgeur maar nauwelijks verdrijven. " ( blz. 143 )

Het citaat dat gebruikt is voor de Talens schilderwedstrijd van 2005:
"In de mirage werd Paravion geboren, een spel van trillende lijnen en zwemmende kleuren. De kerktorens zwegen tegen een achtergrond van gebochelde wolken, de klokken waren oud en het nauwelijks zichtbare verleden hoorden zij als het geluid van geitenbellen."

Listen to me. Listen to me.

Flowery, but that's such a Dutch word. Sensual. Song of Songs. Mysterious, exuberant, the is language always clear. Here the many adjectives don't disturb. Poetry.
A painted play, not linear, atmospheres. Let it come over you. Clouds of transparent veils and draperies, with vistas, drawings. In between, sober reality, dusty and hard, acrimonious or loving. Read it several times.
The scents of the oases, the mountains and the coast. Spices, fruits, meat. The colours of the sky, the earth, the skin. The atmosphere of a thousand and one nights in a (financially) poor village in Morocco. You don't just see it in front of you, you also feel and smell it.

The book is divided into four parts, each divided into three chapters, at the end of the first two parts one person important to Baba Balouk dies. At the end of the third part there is life in a womb.
When reading for the first time, I could not quite take out the actual story, which is partly told by metaphors. It is also a coming of age. The young Baba Balouk, who in the second part is an orphan by the old twins and a young woman, becomes a goat herding adult. The third part is the only thing that takes place in Amsterdam: a confrontation between the atmosphere, way of life and opinions of the two places.
Title: The village, area, named after the words on the letters - delivered by the postman on a red rattling Solex - that are never read: the French 'Par Avion', later used for Amsterdam. (According to others only Amsterdam and not the village)
Beautiful: Several chapters start with: Listen to me. - Hear the voice of the book, let you tell it - . Part four begins with: "Look!"
In order to let the depicted always sink in, I did not read the book one after the other. This book will be tagged as 'reread'.

"On the day before his departure, Baba Baluk looked out over his fig trees in the Abqar valley like a heron over his watery king, the sad king. The evening was yellow and blue and was modestly filled by the bells of his two skinny goats chewing under the trees, in the company of the donkey". (page 23 edition 2003).

"The attendees sat comfortably leaning against the walls on static carpets. The tea house was a collection of barefoot soles and slurp, the entrance was filled with a dream of slippers, and the incense burning there could barely dispel the smell of feet and sweat. " ( page 143 )

The quote used for the Talens painting competition in 2005:
"In the mirage Paravion was born, a game of vibrating lines and swimming colours. The church towers swayed against a background of hunchbacked clouds, the bells were old and the barely visible past they heard like the sound of goat bells".

Translated with www.DeepL.com/Translator (free version) ( )

Dit is een moeilijke: de lectuur van dit boek leidt aanvankelijk tot desoriëntatie, want je wordt meegevoerd naar een exotische wereld, een Afrikaans-Arabisch aandoend dorp in de vallei van de Aqbar in het land Morea, waar armoede en zinnelijkheid troef zijn, heksen rondlopen, uilen een bijna mensachtig bestaan hebben en mannen vliegende tapijten gebruiken. Er is de lokroep van het verre droomland waar de mannen van het dorp naartoe geroepen worden om te ontsnappen aan het armoedig bestaan. Dat land wordt – charmant – Paravion genoemd, naar de stempel die op de brieven staat die vanuit het droomland worden gestuurd (brieven die trouwens ongelezen blijven). Er is de verhaallijn van de herdersjongen Baba Baloek die opgevoed wordt door de heksen en het voorwerp wordt van onuitputtelijke seksuele avonturen met de meisjes die achtergelaten zijn in het dorp. En tenslotte is er de verhaallijn van het trieste bestaan van de mannen in Paravion zelf, dat verdacht veel op Amsterdam lijkt.
Je zou het ingenieus kunnen noemen, al deze verhaallijnen dooreen, maar het vergt wel wat van de lezer om het allemaal te kunnen plaatsen. Zeker ook omdat er op tijd en stond het nodige magisch-realisme aan te pas komt en tijden en plaatsen ongemerkt in elkaar overvloeien; het deed een beetje aan Salman Rushdie denken, en dan vind ik dat Bouazza toch niet helemaal geslaagd is in zijn opzet. Iets anders is de taal: die is dikwijls spetterend, zinderend, zinnelijk en exotisch, soms met prachtige vondsten, maar geregeld ook compleet ontspoord in overdaad. Bouazza is een enorm creatieve taalkunstenaar en zijn register sluit absoluut aan bij de sprookjesachtige, exotische sfeer van zijn verhaal, maar soms ligt de kracht van iets in zijn ingehouden, afgemeten gebruik, - minder is meer -, en daar mangelt het wel aan.
Tenslotte is er de thematiek van migratie, het verlangen naar uitbreken uit beknellende verbanden, om terecht te komen in een vreemde cultuur, waar je maar niet kan aarden. Bouazza brengt dat wel mooi aan in het laatste kwart van het boek, waar de blik naar Paravion zelf verschuift, maar het staat nogal in contrast met de scenes in Morea.
Kortom, een interessant boek, met heel mooie beeldtaal, maar iets te warrig om helemaal tot zijn recht te komen. ( )

Het lijkt aanvankelijke een eenvoudig verhaal over een man die naar het buitenland gaat om geld te verdienen voor zijn gezin. Maar gaandeweg wordt je meegevoerd in de tocht van de zoon naar volwassenheid. Het duurt even voordat je goed in het verhaal zit, maar dan wordt je ook meegevoerd als op een vliegend tapijt, zwevend door de lucht met prachtige vergezichten. Je laat dan ook alle logica los en probeert niet meer te verklaren wat er gebeurt. ( )

briljant, poëtisch ( )