Willem BrakmanRezensionen

Een moeilijk samen te vatten verhaal. Geschreven vanuit een onbetrouwbare verteller maar het verhaal doet er ook niet zo toe. Het gaat om gedachten, beleving, met elementen die steeds terugkomen. De kleur wit speelt een belangrijke rol. Ik wilde halverwege stoppen met lezen maar ben blij dat ik toch heb doorgezet.½

Een beetje een bizar verhaal, wel typisch voor Brakman.

Een man komt voor een begrafenis en een erfenis naar wat vermoedelijk zijn stadje van herkomst was. Daar ontmoet hij een aantal figuren die hij kort daarop ook bij hun begraafenis begeleidt.

Toch spitsvondig geschreven.

De achterflap van Die ene mens van Willem Brakman gebruikte ik als een soort spiekbriefje – en het is me, na het lezen, niet helemaal duidelijk of Brakman eerst het boek schreef, dan wel eerst die achterflap. “Het grondmotief van dit tweede boek is het besef, dat ieder mens onvervangbaar is binnen de verhoudingen waarin hij leeft. Hij is daarin ‘die ene mens’, maar de continuïteit van het leven is erop gericht, de contouren te vervagen.” Die zin hangt als een droeve, sombere missieverklaring over het boek heen. Het maakt van het lezen bij momenten haast een rouwstoet.

Maar los daarvan is Die ene mens grappig, ironisch, en ook wel een beetje tragisch. Hoewel het personage van Willem Akijn (dat ook in andere Brakman-boeken optreedt, zo begrijp ik) nogal wat gelijkenissen heeft met het bekendste personage van Gerard Reve (en bij uitbreiding natuurlijk met zowat elke rondlopende, in zichzelf mompelende, slungel uit de gehele naoorlogse Nederlandse letterenbak), is het boek van Brakman minder guitig, misschien wel (zelf)destructiever. Er zijn enkele min of meer filosofische, maar ook fragmentarische, gesprekken, die ik misschien aandachtiger had moeten lezen. Het boek gaat soms met bokkensprongen vooruit, soms achteruit.

Soms hoef je van een boek maar een paar blz te lezen om te weten dat het je niet aanspreekt. Dat is hier het geval. Het proza van de eerste 10 blz staat me totaal niet aan en ik ben op blz 19 gestopt met lezen.

Tot ong blz 145 het verhaal behoorlijk kunnen volgen, en, zoals gebruikelijk, van Brakman's taal(gebruik) en originaliteit in de keuze van zijn beelden, genoten.Maar ook even gebruikelijk de draad weer kwijtgeraakt.Ergens mis ik bij B. altijd een verbinding en dat laat me dan toch met een kater achter.Ik weet dat herlezen niet helpt.Toch blijf ik B.lezen juist om die waanzinnige originaliteit, Zie bv p.140, de beschrijving van de drogisterij van lodde. vanaf "Als hij bij voorbeeld,,,,stopflessen gebleven." (uit een inlegvelletje in het boek door mij geschreven, 24 juli 2005)

Mooie roman, minder onbegrijpelijk dan vaak het geval is Brakman.Het verhaal is ook nu weer ondergeschikt aan de taal-en als je dat eenmaal beseft krijg je heel veel moois te lezen.

Drie briljante verhalen-in-verhalen-in verhalen.Onvertaalbaar goed.En tamelijk begrijpelijlk voor Brakman's doen.

Come-Back vind ik het beste boek van Willem Brakman.Alles wat zijn boeken zo spannend maken zit hierin, met het grote voordeel dat zijn "ongrijpbaarheid" die zijn latere werk kenmerkt hier perfect binnen de perken blijft.Op de grens tussen een traditionele roman in de geest van Simon Vestdijk en het modernistische (een boek binnen een boek, een persoon die op de volgende bladzij in een schilderij klimt)is dit een fascinerend verhaal over , inderdaad, een terugkeer , plus het Oedipus-motief-voor zover ik dat kan beoordelen.En: geschreven zoals alleen Brakman dat kan: fantastisch taalgebruik.

Willem Brakman werd na zijn verhuizing in 1957 naar Enschede een trouwe bezoeker van het Rijksmuseum Twenthe. In de loop der jaren ontstond zo een voorkeur voor een aantal schilderijen uit de vaste collectie, zijn favoriete route door het museum. Brakman's route door het Rijksmuseum Twenthe bevat teksten van Willem Brakman, elf afbeeldingen in kleur en een inleiding van Gerrit Jan Kleinrensink.

Op een terrein met vakantiehuisjes ontmoet Popke de bewoner van een ander huisje, Slagter Hij beweert dat Slagter hem als jongeman beledigd had. Popke wreekt zich op Slagter door diens kinderen te pesten en ze angst aan te jagen. Tijdens de herinneringen aan vroeger beschrijft Popke een majoor, die in werkelijkheid een familielid van mij is geweest, lees hier http://www.rvdhave.scarlet.nl/breunese/inhoud.html verder. Ik vond het boekje overigens een naargeestig verhaal.