Annie Cohen-SolalRezensionen

Preparing to speak to a group that just read this title, I picked up Cohen-Solal's work so I could be on the same page as my audience . More than mere research for this talk, this book helped me with another project; I'm taking a class in Studio Painting: Oils and each week the non-studio assignment is to learn about two new-to-me artists.

I've seen prints and bookplates of Rothko's color field work and would LOVE to know how he created his magic, but had little knowledge of his life. Thus, he's new to me.

Beyond this happy double motivation, the text was dry, lacking in depth or any hint of sympathetic feeling. Rothko may not have been a warm person, but the sign of engaging biography is to make the subject come alive. It doesn't happen.

Mark Rothko, Toward the Light in the Chapel
By Annie Cohen-Solal

A short concise insightful biography of one of the great Abstract Expressionist painters of the 20th Century.

Escaping the pogroms of czarist Russia, he emigrated with his parents and siblings in 1913. He was a 10 year old Talmud Torah student from an assimilated family. By the age of 18 he had taught himself English and become one of the top students at his Portland, Oregon High School winning a full scholarship to Yale University.

Already he had established himself as an exceptional intellect with a drive towards serious study. Disappointed with his Yale classmates whom he saw as more interested in sports and parties he left, disillusioned after 2 years settling in NYC. There he discovered art, attending classes in Jewish Settlement Houses and the Arts Students League.

For many years he existed on a teacher’s salary while he engaged the NYC art scene. Among those he drew support and inspiration from: Clyfford Still, Robert Motherwell, Barnett Newman, Adolph Gottlieb, David Hare, Hans Hoffman, William de Kooning, William Baziotes, and Jackson Pollack. As a group many of them became known as The Irascibles, their name indicating the brashness and seriousness with which they took on the established art world dominated by European museums, galleries and artists.

As the 1940s came to an end Rothko’s work had transformed, his paintings became more abstract and the signature style we now know so well came to light. His work received recognition, he had several successful gallery exhibits with Betty Parsons, Leo Castelli and Sidney Janis. Both MOMA and Peggy Guggenheim recognized his importance and by the mid-50s he was considered a giant.

He was commissioned to provide a series of murals for the 4 Seasons Restaurant in the newly built Mies van der Rohe/Philip Johnson Seagrams skyscraper but as it neared completion his distaste for the moneyed class, that the rich would be eating while his work considered mere decoration resulted in his pulling out, returning the ample commission. Eventually these red murals found a permanent home at the Tate Galleries in London.

His culmination was the Rothko Chapel in Houston, Texas. Commissioned by the de Menil family he dedicated the last years of his life to completing this masterpiece. He not only gave considerable attention to painting (using techniques from the Italian masters of the 1500s utilizing egg whites to help illuminate the paint from within) but also paid undue attention to the placement of his work, the lighting, all of which effected the viewer’s experience. What he searched for was a total experience for those who viewed his work; they become immersed and moved on a deep emotional level.

In the end, his health failing, a deep depression worsened by alcoholism, he committed suicide late at night alone in his studio. The de Menil Rothko Chapel opened the next year and became a spiritual destination for thousands of visitors including the Dali Lama, Nelson Mandela and Jimmy Carter.

Rothko’s inattention and disinterest to finances resulted in a decade long court battle over his estate. The Marlborough Gallery had become his sole representative and were found guilty of fraud. A family foundation was established, Rothko’s daughter and son took control of his legacy. A moving last scene in the book is their journey to their father’s birthplace, Daugavpils, Latvia where they established the Mark Rothko Art Center.

Klassiek opgebouwde biografie, die aan de hand van 12 korte hoofdstukken over keerpunten in Rothko's leven en loopbaan (Talmoed, migratie naar de VS, Seagram murals, Houston Chapel, etc.), een vrij volledig beeld geeft van waar het de schilder om te doen was. Laat zich bijzonder vlot lezen en geeft dankzij de brede omkadering en contextualisering van Cohen-Solal, een mooi beeld van het tijdsbestek waarin Rothko zich steeds verder verloor in zijn obsessie naar de ultieme schilderervaring. Of hoe mystiek en kunst hand in hand kunnen gaan.

In this biographical study on Rothko, Annie Cohen-Solal searches an answer to the question if there is a relation to Mark Rothko's Jewish background and his development into abstract art. His Jewish roots connects him to other artists who also developed in this way. She went for her research to the city Dinsk, now Daugavpils in Letland, where Rothko was born in 1903. Although his father was a progressive pharmacist, he sent his youngest son to the traditionalTalmud school. Cohen-Solal brings this schooling on the interpretation of texts into connection with Rothko's later abstract art. Cohen-Solal makes plausible that painting for Rothko was foremost a philosophical activity.

ביוגרפיה לא מאוד מרתקת של תלמידה ומעריצה של אדם מרתק

The smell, the touch, the beauty of these albums - formidables, all of them.

Op Canvas was er een laatavondfilm "Ascenseur pour l'échafaud", een thriller van Louis Malle uit 1958, met o.a. Jeanne Moreau in de hoofdrol....
Waarom ik dit aanhaal in een recensie waarin ik melding zou moeten maken van de levensloop van J.P. Sartre? Wel, heel eenvoudig omdat Moreau en de andere hoofdrolspelers van deze film een pregnante parfum van een Sartriaanse Weltanschauung om zich heen strooien. De gehele film ademt een anti-deterministische en anti-naturalistische, ergo anti-Zolasiaanse, gedetermineerde sfeer uit; baadt volledig in het geloof in het contingente.....Bekijk deze film en U hebt de perfecte premissen om nader kennis te maken met de post-Tweede-Wereldoorlog-atmosfeer van de existentialisten........
Sartre was een veelschrijver, zijn pen werd gedreven door onmiddellijke neerslag van gevoelens die zijn geest beroerden, vandaar zijn allesschrijverij over wat dan ook......Door het verloop van de tijd zijn wellicht veel van deze geschriften overbodig geworden voor de zoeker naar ankerpunten in de geschiedenis, veel geschriften die ontstonden als een reactie op allerlei persoonlijke uitdagingen en driften die de schrijver bewogen, wiens oorzaken wij nu niet meer kunnen achterhalen... Wijlen Jan de Knudt, filosoof die cursussen omtrent Sartre verzorgt bij Amarant, poneerde de stelling dat alleen "l'être et le néant" een boek was van Sartre dat eeuwigdurende waarde bezat. De Knudt was een zeer gestreng filosoof die zwoer bij de gebeitelde canon. Zo noemde hij Peter Sloterdijk veeleer een cultuursocioloog dan wel een filosoof voor de grote galerij. Bovendien poneerde deze waarnemer van de filosofie door de eeuwen heen, dat sinds de renaissance slechts een handvol filosofen beduidend invloed hebben gehad op wat de menselijke geest nog als schriftelijke neerslag behoefde ter vervollediging van wat nog lezenswaard is na de Grieken en de Bijbel: Spinoza, Kant, Hegel, Heidegger en, och ja, de Sartre van "l'être et le néant".........
Wat brengen de suggestieve dreunen van de jazz-muziek in "Ascenseur pour l'échauffard" ons nog bij? Dat de acte van de contingentie in het post-1945 tijdperk wel zeer tijdsbepalend, "en vague" was in een totaal ontredderde maatschappij die de ultieme "Auschwitz-gruwel", de "Allesverneinung" waartoe "l'espece humaine" (Anthelme) in staat is, voor het eerst loepzuiver onder de neus geduwd krijgt........We staan nog ver van de "post-media-therapeutische" maatschappij van de 21ste eeuw....lectuur en radio waren de enige cultuuroverdragers toen.....
J.P. Sartre maakt voor het eerst gewag van zijn "pensée de contingence" nadat hij een lege carnet vindt in de Parijse metro die hij volkrabbelt met ideëen die hem voor de geest flitsen, voorwaar une acte de contingence an sich.....in "l'être et le néant" poneert hij als basisstelling: Contingentie: Contingent zijn betekent dasein zonder noodzakelijkheid en verontschuldiging. Het betekent boudweg bestaan zonder er het recht ertoe te hebben......Dit is de Sartriaanse definitie van contingentie, en is duidelijker en ruimer dan de 21ste eeuwse definitie die de Grote Vandale poneert, namelijk "bepaald zijn door toeval of het geval....."
Aan deze definitie van contingentie ontleent Sartre zijn appel aan iedereen om zijn eigen vrijheid te grijpen en te omhelzen.
Verdere pijlers van het Sartriaanse universum omhelzen het "être en-soi" (eg. een steen), "pour- soi" (een doorsnee denkend wezen) en het ideale "autrui de soi" dit laatste waarvoor hij de baan ruimt voor denkers als Levinas, die de weg van de filosofie ontvankelijk maken voor het gelaat van "de Andere".
Het is mijn stelligste overtuiging dat het louter existeren van de existentialistische Zeitgeist enkel kon voorkomen na het abrupte einde van de grootste catastrofe ooit, nl. 1939-1945.
Sartre en de Beauvoir waren de chroniqeurs van dit urgent levensgevoel en waren de literaire vertolkers van deze "roes-jaren."

Wat tot de meest pregnante "filosofie op het kleine scherm" ooit behoort kunt U bekijken in het drie uur durende portret dat Pièrre-André Boutang weidde aan J.P.Sartre, waarvan hier een Youtube-voorsmaakje:

http://www.youtube.com/watch?v=85vEXo7Wntk

http://www.youtube.com/watch?v=J6F7xjKNYSU

Mis deze sublieme documentaire niet!

Bijzonder leuk en ook wel informatief is het gesprek dat Adriaan Van Dis had met Annie Cohen-Solal in de jaren '80. Cohen-Solal geeft blijk van een typisch-ouderwetse franse joie-de-vivre, en geeft ons in dit korte interview heel wat inkijkjes in hoe Sartre zijn "ménage-à multiples" organiseerde. (Box met alle gasten van Van Dis is te verkrijgen bij de VPRO.)

Neuf. Boitier.