Juan GiménezRezensionen

This is story of entity created through uncontrolled experiment that merged 4 women with extraordinary psychic powers into single being. That very soon gets out of control (like you expected something else here eh :))

There are several stories here that follow this energy being as it tries to evade its creators and their adversaries (that wont the creature for the same goal, to use it as a weapon).

Woven in this story is constant joking and ridicule of modern society - wars fought far away from the motherland, amoral experiments for the greater good, corrupt politicians letting mercenaries engage in gladiatorial battles to prove the value of this or other military equipment producer (aka sponsors).

Very interesting book, art is just beautiful and level of details is astonishing.

Highly recommended to any SF fan.

The two stars are purely for the art which I thought was nicely done, with some quite original design ideas in places. The story was dire though; macho and misogynistic throughout it was a hard slog to get to the end. I almost gave up several times. It made me glad Jodorowsky never got to film Dune; I hate to think how it would have turned out.

Despite my rating, The Metabarons is not a bad comics at all, but not for every reader. Its wildly imaginative with stunning visuals, interesting characters and quite an atmosphere that makes reader intrigued and curious, but on the other side everything but the main story does not really make any sense (science fiction that does not even try to imagine 'future', instead delivers some sort of medieval society with lasers, psychic powers and metal weapons ???!! I've stopped reading when author introduced giant leviathan-like animal that could somehow live in the vacuum of the outer space and was used as a spaceship) and the story is rather.. lets say I wasn't really drawn by it. But if you like pure imagination without bounds and don't mind mixing sci-fi with swords and sorcery then by all means give it a try.

Het laatste deel van het verhaal over de Metabaronnen. Alhoewel er nog wel meerdere delen zijn verschenen maar dat zullen slechts extra's zijn en gemist kunnen worden bij deze geschiedenis. Dit deel is duidelijk de afronding waar in het eerste deel al naar verwezen werd. En ik moet zeggen dat ik verpletterd ben door de originaliteit en de wendingen die dit verhaal uiteindelijk genomen heeft. Op het moment dat ik dacht dat het een bepaalde kant op ging, werd er een ommezwaai naar een andere kant gemaakt en dat gebeurde zelfs een aantal maal. Megaknap.

Het mooiste vind ik nog wel dat de punten die ik in eerdere delen nog wel eens wat minder vond, nu blijken expres zo te zijn ingebouwd en juist een plotpunt te bevatten. Zelden ben ik zo verrast.
Vandaar ook dat ik over de inhoud verder niets wil zeggen want dat is echt iets om als lezer zelf te ervaren.

Waar ik dan wel van sta te kijken, is dat ik van deze serie nog amper een Nederlandstalig deel op papier kan vinden en dit laatste deel alleen nog ergens voor meer dan zestig euro zou kunnen krijgen. Uiteindelijk heb ik het dan maar Engelstalig gedownload. Zal er werkelijk zo weinig belangstelling bestaan voor deze serie? Of kent iedereen het al? Op zijn minst had ik wel een gebundelde uitgave met alle delen erin verwacht. Zonde dat zoveel moois verloren gaat.

Het is al enige tijd geleden dat ik het vorige deel in deze reeks gelezen had en ik vroeg me af of ik het nog wel voldoende zou kunnen volgen. Deze zorg was na het lezen van de eerste bladzijde direct verdwenen en zat ik al helemaal in het verhaal. De gebeurtenissen zijn stuk voor stuk zo extreem in biotechnologie, moraal en geweld dat het moeilijk is om dat vergeten, niet ook in de laatste plaats door de schilderachtige tekeningen van Juan Giménez.

Aghora, de dochter met de hersenen van de zoon, is in dit deel aan de beurt en zal zich als dochter-zoon moeten bewijzen een echte metabaron te zijn. Daarvoor zal zij-hij ook haar-zijn vader moeten doden zoals alle vorige metabaronnen. En nadat zij-hij het universum heeft gered door een ander universum in zijn geheel uit te roeien, merkt hij-zij alleen te zijn en krijgt de wens om zich voort te planten. De oplossing is waanzinnig. Wanneer je het niet wil weten, lees dan niet verder. Omdat zij-hij zeker wil dat het kind de eigenschappen krijgt van een echte metabaron, neemt zij-hij cellen van haar-zijn mannelijk brein, bewerkt deze tot voortplantingscellen en bevrucht zichzelf daarmee. Het zien van de hoogzwangere zeer mannelijke metabaron is een kers op de taart.

Dat gesleutel aan die metabaronnen blijft me fascineren samen met het buitensporige geweld en gevoelloosheid terwijl er ook ergens een diepe passie is die de metabaronnen gaande houdt.

Wat me echt gaat vervelen zijn de robots Lothar en Tonto die het verhaal aan elkaar praten waarbij ze voortdurend vervelend tegen elkaar doen. Het lijkt als humor bedoeld te zijn die in ieder geval bij mij meer irritatie dan vreugde oproept.

Op naar de laatste metabaron in deel acht want ik ben wel heel benieuwd hoe dat afloopt.½

Het zesde deel van de serie waarin de geschiedenis van de Metabaronnen uit de doeken wordt gedaan door twee robotten die de tijd doden door elkaar dit verhaal te vertellen. Het verschil in dit deel is dat de huidige Metabaron plotsklaps terugkeert en hen vertelt te zijn gekomen om hen te vernietigen. Een aardige doorbreking van het lange wachten.

In de geschiedenis wordt verhaald van Melmoth en Doña Vicenta. Ook zij verliest een lichaamsonderdeel en wel haar ogen. Melmoth verliest opnieuw zijn hoofd en wordt weer staalkop. De fantasie blijft hoogtij vieren bij Jodorowsky want dit keer komen er metamorfen waarvan het oorlogstuig zich makkelijk van megabetonblokken in megaruimteschepen weten te veranderen. Bij elk plaatje kijk ik weer mijn ogen uit.

Wat ik minder goed kan volgen zijn de gevechten die plaatsvinden in dit deel. Bladzijdenlang het ene ruimtegevecht na het andere. Zonde van de tijd die de tekenaar in al deze beelden heeft gestoken want ik kan er niet lang naar kijken.

Wel roept het einde weer op tot het door willen lezen in het volgende deel. Het blijft een sterke serie.½

Dit is zo'n serie waarvan de kwaliteit geen moment minder wordt. Zowel het schrijverschap als de tekenkunsten blijven elke bladzijde weer interessant. En zelfs aan de flauwe grappen die gemaakt worden door de robots die de geschiedenis van de Metabaronnen vertellen, begin ik wat te wennen, al blijf ik dat wel opvallend veel zwakker vinden dan de rest van de boeken.

In dit deel is de wreedheid van de hoofdpersoon, Staalkop, op zijn hoogtepunt. Het gemak waarop wreedheid wordt getoond en uitgevoerd, denk ik te herkennen uit de Zuid-Amerikaanse literatuur. En ook de daarop volgende zoektocht naar de liefde ben ik vaker tegengekomen. Het is science fiction met mythische waarden.

Ik ben blij dat ik nog een aantal delen te gaan heb.

De eerste drie delen vond ik al behoorlijk heftig en intens. Maar bij het lezen van dit vierde deel lijken de eerste drie delen wel in het niet te vallen en slechts een opbouw te zijn geweest voor de gruwelijke onthullingen die in dit deel gedaan worden. Aghnar weet met Oda te ontkomen maar niet zonder een ongelooflijke prijs te moeten betalen. Wat dat precies is, laat ik liever aan de lezers over.

Het verhaal dendert in een razend tempo voort met extreme gevoelens van de hoofdpersonen. Van intense zelfmoordgedachten tot absolute wraakgevoelens. De tekeningen onderstrepen nog eens de fantastische wereld die Jodorowsky geschapen heeft met vele verschillende wezens in allerlei vormen, zowel biologisch als mechanisch als een mengeling daarvan.

Het slotakkoord van dit deel is de opmars naar een waanzinnig strijd tussen vader en zoon, tussen Aghnar en Staalkop, zoals de metabaronnen altijd met elkaar hebben gestreden. Het is moeilijk om niet onmiddellijk het volgende deel uit de kast te pakken.

Dit derde deel in de reeks metabaronnen is weer net zo sterk als de voorgaande delen.
Het verhaal is op en top science fiction en wordt verteld door een robot, die al lang voor de metabaronnen werkt, aan een andere robot. De opmerkingen tussen die twee blijven flauw. Maar dat is dan ook het enige zwakke aan deze serie en daarom makkelijk te vergeven.

Aghnar is de zoon van de personages uit de vorige twee delen. Hij komt er uiteindelijk alleen voor te staan. Door zijn harde opvoeding en zijn hoge intelligentie weet hij te overleven in een vijandig universum dat hem dood wil hebben. Hij weet andere wezens aan hem te binden en gaat daarmee de strijd aan tegen de priesteres-hoeren.

Jodorowsky zijn mateloze fantasie laat het ene onwaarschijnlijke na het andere gebeuren en dat op een manier waardoor het heel geloofwaardig is. De tekeningen van Giménez zijn wederom geweldig gedetailleerd. Bijna iedere tekening kun je wel minutenlang naar kijken om te ontdekken wat er allemaal op staat. De tekenstijl is zeer geschikt voor het weergeven van ruimtegevechten met half organische ruimteschepen en enorme kolossen als gebouwen op buitenaardse planeten. Deze twee kunstenaar zijn een gouden duo.

De opzet van dit tweede deel is precies zoals het eerste deel en dat is dat een robot tegen een andere robot de ontstaansgeschiedenis van de metabaronnen vertelt. De terugkerende opmerking dat het verhaal zo spannend is dat een diode doorbrandt, blijft me storen en vind ik ook onbegrijpelijk gezien de verdere zeer hoge kwaliteit van deze strip. Zowel het verhaal als de tekeningen hebben mij nu volledig in hun greep.

Othon krijgt in dit deel de titel metabaron en daarmee is de familie van de metabaronnen begonnen. Alleen heeft Othon door gevechten in het vorige deel geen voortplantingsorgaan meer waardoor nageslacht nog niet zo vanzelfsprekend is. Honorata, een slaaf die Othon als geschenk krijgt, weet daar wel wat op. Lees zelf hoe ze het voor elkaar krijgt zwanger te raken en vervolgens haar kind, Aghnar een meedogenloze opvoeding te geeft om de kans om de harde wereld te overleven te vergroten.

Jodorowsky schuwt het keihard bestaan niet en daar denk ik wel wat Zuid Amerikaans temperament in te kunnen herkennen. Deze is ook te vinden in bizarre gebeurtenissen zoals de geboorte van Aghnar hoog in de vrije lucht omdat zijn moeder vlak daarvoor is geïnjecteerd met het geheime wapen van Othons familie, gewichtsloosheid.

Gimenez zijn tekeningen tonen een universum waar je niet omheen kunt. Overal zijn zoveel details dat het bijna foto's zouden kunnen zijn. De kleuren zijn grauw zoals het leven van de hoofdpersonages ook grauw zijn. Tekeningen die een gouden combinatie zijn met het verhaal van Jodorowski.

Een stripboekenreeks sterk aangeraden door een vriendin die verder niet zo heel veel leest omdat ze daar te onrustig voor is. Haar enthousiasme wist me wel voldoende te prikkelen om dit eerste deel op de Deventer boekenmarkt op de kop te tikken en eindelijk heb ik er ook de rust voor gevonden om het te lezen.

Direct vanaf de eerste bladzijde springt de science fiction-sfeer je als lezer tegemoet, een wereld met veel metalen vliegende voertuigen in een volgepropte stad. Wat daarbij ook gelijk opvalt is de tekenstijl van Juan Gimenez. Of beter gezegd schilderstijl. De aquarellen ademen een hard leven uit met fletse kleuren en veel metalen oppervlakten.

Het verhaal over de metabaronnen, en in dit deel in het bijzonder over Othon, wordt verteld door een robot tegen een andere robot. Het commentaar van de robot die het verhaal voor het eerst hoort, is soms wel komisch maar door herhaling van dezelfde soort opmerkingen wordt het wat te makkelijk en zelfs kinderachtig.
Het verhaal zelf is er een van een schurk, de piraat Othon, die een held van zijn volk wordt nadat hij ver boven zijn stand is getrouwd en meegaat in de onvermijdelijke politieke ontwikkelingen wanneer het geheim bekend wordt van een olie waarmee zwaartekracht wordt beïnvloed.

Nadat ik door de tekeningen werd gegrepen, kreeg ook het verhaal vat op mij en heb ik alvast de eerst volgende vier delen besteld. Er zijn er nog meer maar dat komt eventueel later nog.½

It's the European version of Akira, with a female and its beautifully drawn.

Een ruimteschip stort neer op het station Terranova. Een ramp, dat wel, maar het wordt pas een bijzondere ramp wanneer hierdoor ook experimenten met tijdreizen in het honderd dreigen te lopen. Leo Roa, door zijn avonturen in het eerste album uitgegroeid tot topjournalist van "De Star", wordt meegesleurd in een reeks hilarische én spannende tijdavonturen, waarin hij al zijn koelbloedigheid (heeft hij die dan?) nodig heeft om o.m. vrouwelijke charmes te weerstaan.

Leo Roa is een ietwat klunzige bediende bij het archief van de krant "De Star", in een niet zo erg verre toekomst. Op een dag wordt het hele datasysteem overvallen. Alle archieven zitten geblokkeerd en plots wordt Leo Roa een belangrijke figuur, want hij alleen kan de database nog openen (als hij tenminste die verdomde sleutel terugvindt... Waar heeft hij die ook weer gelaten???) Roa droomt ervan ooit een grote reporter te worden en ziet in deze zaak zijn kans schoon. Hij gaat zelf op onderzoek uit en komt zo de beruchte ruimtepiraat Drake op het spoor. Een uiterst gevaarlijk heerschap...

You know that voice in your head that sometimes comes when you read, or watch or play (or write) something fantastical - the voice that says 'That would never happen' or 'That's just silly'? If Alejandro Jodorowsky ever hears it, I bet he just tells it to shut up. :D
I've already heartily recommended The Incal. The Metabarons concerns the genealogy of one of that book's most memorable characters.
Imagine a family line of assassins - the most powerful and deadly warriors in the universe. Each Metabaron can earn that title only by defeating the previous Metabaron - their father - in a duel to the death.
We're deep in space opera territory here - perhaps at the pinnacle of the genre. The themes are huge and mythic, the plot contrivances outrageous, the tone relentlessly hysterical. The closest you'll get to an 'audience point of view character' - an easily identifiable bridge between 'normality' and the gleeful, epic weirdness these pages contain - are Tonto and Lothar, two bickering robots. And The Metabarons is all the better for it.
On any one page of The Metabarons you'll find more spectacle, sauce and soul than you'll find in an entire summer's worth of blockbuster movies. Sick of faded franchises, septuagenarian superheroes, risk-free reboots and sucking fequels? The Metabarons is a message from a parallel dimension - a better one. Seek it out and prepare to be astounded.

Très bel album: Gimenez toujours aussi bon en dessin et le scénario est sympa même s'il n'est pas révolutionnaire.

Cette fois-ci, Gimenez donne dans l'humour! Et c'est réussi à mon humble avis. Bon, ce n'est pas à se rouler par terre, mais ça ne devait pas être l'objectif non plus. Un scénario qui tient la route, toujours des filles sexy et un dessin à la Gimenez. Cette histoire de piraterie spatiale est prenante. Je dis bravo et j'en redemande.½

Cette fois-ci, Gimenez donne dans l'humour! Et c'est réussi à mon humble avis. Bon, ce n'est pas à se rouler par terre, mais ça ne devait pas être l'objectif non plus. Un scénario qui tient la route, toujours des filles sexy et un dessin à la Gimenez. Cette histoire de piraterie spatiale est prenante. Je dis bravo et j'en redemande.½