Malou Holshuijsen

Alleen en duizend mensen. Door: Malou Holshuijsen.

Ik ken Malou als één van de hosts van de geweldige podcast: Tussen dertig en doodgaan. Alleen en duizend mensen is het eerste boek dat ik van haar lees. Ik herken in het boek haar stem (niet letterlijk), haar humor en haar gave om naar de kern van iets te gaan en daarbij geen blad voor de mond te nemen.

Het verhaal doet me denken aan Holshuijsens eigen leven, zoals ik dat een beetje ken uit de podcast. Ze zoekt het dus niet ver, qua inspiratie, en dat levert volgens mij vaak de beste boeken op. Echter de kleine details maken het verhaal en de personages realistischer. Het is natuurlijk ook een kunst om ons te doen geloven, al is het maar tijdens de duur van het lezen, dat de wereld van het boek ook echt bestaat zodat die bijna tastbaar wordt. Door de afwisseling tussen heden en verleden en de opbouw van de spanningsboog vlieg je van pagina naar pagina, lees je het boek in één ruk uit.

Ik voelde me direct verbonden met Rivka, de hoofdpersoon. Haar onveilige hechting, het zoeken naar verbinding, de moeilijkheid om echt zichzelf te zijn, de onmogelijke relatie met haar moeder,… waren heel herkenbaar. Holshuijsen zei ergens dat er een stukje van haar in elk van de personages zit. Ze worstelen bijna allemaal met zichzelf en de wereld, ze zijn eenzaam, vallen ten prooi aan uitzichtloosheid, spelen vaak toneel, doen alsof, verbergen iets,… Herkenbaar voor elke hedendaagse mens, niet?

We willen gezien worden maar ook onzichtbaar blijven, we hebben te veel liefde en lijden aan een tekort, we zien het monogame huwelijk als het ultieme doel maar geloven ook in liefde die onuitputtelijk is en prijzen polygamie. We willen veel dat we niet (kunnen) krijgen en weten nog vaker niet wat we willen.

Holshuijsen houdt een vinger aan de pols van de maatschappij en confronteert ons met onszelf. Ze is een geboren verhalenverteller; op papier en on air. Alleen en duizend mensen is enigszins voorspelbaar maar toch boeit het van begin tot einde. Het is intiem en ontroerend en het einde kon niet beter zijn.… (mehr)

Een boek met twee gezichten. Een deel springt door de tijd en gaat veel over de jeugd van Malou, het opgroeien met haar oma en stiefopa, die al jong dement wordt. Het andere deel is een verslag van gesprekken met een psychiater, waarin langzamerhand haar geheim wordt onthuld: het ongeluk van haar beste vriendin, die onder een trein komt. Rode draad is het zwijgen in de familie als deel van het oorlogstrauma van de oma. De cynische grappen maken het boek wat luchtiger, maar het blijft behoorlijk heftig.… (mehr)