Anders Hovden (1860–1943)

Anders Hovden var prest ulike stadar i Noreg i nesten 40 år. Han var ein høvdingskikkelse og kjend folketalar, men mest kjend er han som salmediktar og fornyar av den norske salmetradisjonen.
Hovden voks opp i Ørsta på Sunnmøre. Det harde strevet for dagleg brød som han var vitne til i oppveksten sin, gjorde at han fekk stor respekt for livet til fiskarbøndene. Heimbygda, naturen og folket der kom til å bli ei viktig inspirasjonskjelde for hans seinare dikting. 1875–77 gjekk han på lærarseminaret i Volda, og deretter las han til examen artium. Han vart student 1881, tok til å studere teologi og vart cand.theol. 1886 med praktisk-teologisk eksamen 1888. Som student i Kristiania levde han i tronge økonomiske kår, men Ivar Aasen, som var farens ungdomsven, gav han pengar så han greidde seg. Hovden høyrde med til den radikale studentflokken, og han møtte både Garborg og Bjørnson. Han vart venstremann, målmann og ein ivrig nasjonalist, og han tileigna seg ein kulturopen og frilyndt kristendom

Per Sivle døydde på tragisk vis, 47 år gammal, 6. september 1904. Hovden skreiv då denne korte livssoga om sin beste ven. Det er ei soge om eit dramatisk diktarliv med tidleg, alvorleg sjukdom, men også ei soge om gode stunder med mange triumfar. I dikt og prosa har Sivle skapt noko av det beste og mest folkekjære i norsk litteratur. Til denne utgåva av boka har sonesonen Karl-Anders Hovden skrive eit tillegg og merknader med opplysningar som til no har vore lite kjende