Robert VuijsjeRezensionen

Beschrijving van het bijzondere leven van Sheila Gogol (1942-2022), en een persoonlijke zoektocht van de auteur, haar zoon, naar hoe het verder moet na haar dood

Ik ben verbaasd dat dit boek niet heel veel ophef heeft veroorzaakt. Als het geschreven zou zijn door iemand van kleur, zou het nog iets anders zijn. Maar het is geschreven door een blanke Nederlander, waardoor het een aaneenschakeling van racistische stereotypen wordt. Hoezo is dit nu ineens literatuur? Met, zoals in het overgrote deel van de Nederlandse literatuur, natuurlijk weer een overdaad aan seks.
Het verhaal is maar dunnetjes: David, een Joodse jongen die er uitziet als een Marokkaan, heeft een identiteitscrisis. Hij voelt zich niet thuis in zijn rijke milieu, maar voelt zich aangetrokken tot vrouwen van kleur met grote billen en borsten. Het boek beschrijft zijn ontdekkingstocht van vrouw naar vrouw, de ene seksuele escapade na de andere.
Leest verder wel gemakkelijk weg, maar bevat eigenlijk niet 1 sympathiek personage.

Over een familie verstrikt in de moderne tijd

Leuk boek, veel over de verschillen van culturen.
Niet het sterkste en leukste verhaal wat ik ooit gelezen heb.½

Zwakke romantaal, bovendien veel opsomming van cliché's... zo'n maatschappelijk relevant onderwerp daar zit meer in.

Alleen maar foute mensen bevat drie verhalen geschreven door Robert Vuijsje. Deze bundel is extra voordelig verkrijgbaar bij Bruna. Het eerste deel van het boek, In de leeuwenkuil, gaat over een moderne versie van het Bijbelverhaal. In Is het omdat ik een vrouw ben? vraagt een advocaat, die na een affaire met een stagiaire in een echtscheiding ligt, hulp van een vrouwelijke collega, die hij nog kent van toen hij studeerde. Het derde verhaal, De pornovakantie, is het verslag van de opname van de film Pornweek party, dat eerder in Nieuwe Revu verscheen.

Voor mij valt of staat een verhaal met de hoofdpersoon. Ik moet daar een bepaalde sympathie voor voelen. Als ik dat niet heb, vind ik het boek al snel stom, om het even simpel samen te vatten. Dat was ook het probleem dat ik had met 'Alleen maar nette mensen' van Robert Vuijsje, ik vond de hoofdpersoon een vreselijke debiel. Daarnaast kwam het allemaal erg stigmatiserend en 'makkelijk' op me over. Kortom, een 'stom' boek.

Van Bol mocht ik het volgende boek van Vuijsje recenseren; 'Beste vriend'. Een uitdaging, zeker omdat ik van tevoren al van mening was dat dit waarschijnlijk ook een stom boek zou zijn. Hoe verrassend dat ik na de eerste twee hoofdstukken eigenlijk al had vastgesteld dat de hoofdpersoon weliswaar opnieuw een zelfingenomen, egocentrische zak is, maar dat ik ook medelijden voor hem voelde. De oppervlakkigheid spat ervan af, maar Vuijsje weet ook de pijn achter de persoon door te laten schemeren. Niet veel, maar genoeg om geboeid te raken.

Ik heb het boek in één dag uitgelezen. Het verhaal is verrassend, boeiend, bij vlagen ook grappig door de kortzichtigheid en oppervlakkigheid van de wereld van media en BN'ers die omschreven wordt. Het verhaal ontroerd ook, al maakt de hoofdpersoon Sam niet altijd even slimme keuzes en blijft hij eigenlijk het gehele boek door die zelfde egocentrische zak. Maar wel eentje met een klein hartje.½

Dit boek heb ik als luisterboek gehoord, in de auto, soms ook 's morgens vroeg, dan zette ik het weer uit...te veel seks op de vroege morgen. Het verhaal stelt niet veel voor, wat er leuk en sterk aan is, is de beschrijving van David 's omgeving, zijn visie op hoe etnisch en sociaal economisch verschillende groepen mensen elkaar bekijken en beoordelen en, treurig stemmend hoe er in het algemeen over meisjes, vrouwen en seks gedacht wordt. Het hele scala van min of meer groepsverkrachting, seks als het eten van een snack en kelderseks met 5 mannen en een meisje wordt beschreven alsof het de gewoonste zaak van de wereld is, maar niet een keer wordt er geoordeeld over de meisjes die er, kennelijk wel vrijwillig aan mee doen. David komt er achter dat de door hem zo vurig begeerde "intellectuele zwarte vrouw" niet bestaat, als een zwarte vrouw intellectueel is beantwoord ze niet meer aan het sexy droombeeld dat hij ervan heeft, maar wordt ze voor hem een "gewone" vrouw. Als hij dat heeft ontdekt is hij zijn vriendin kwijt aan zijn beste vriend en gaat hij gefrustreerd verder met het versieren van gekleurde in plaats van zwarte vrouwen.

fictie met inkijk in diverse milieus van een hedendaagse multiculturele samenleveing

Een vlot geschreven boek, dat zonder omhaal de sociale structuur van Amsterdam Zuid en Zuid-Oost onder vuur neemt. Een joodse jongen uit een keurig Amsterdam-Zuid gezin ondervindt de discriminatie van allochtonen aan den lijve omdat hij voor Marokkaan wordt aangezien. Hij zelf wil niet deugen, gaat niet studeren zoals zijn vrienden, en begint een avontuurlijke reis op zoek naar de intellectuele negerin. Zijn eigen denkbeelden over Negerinnen en Surinamers zijn ook niet helemaal kosjer. De seksistische, gewelddadige en uitzichtloze cultuur in Zoud-Oost heeft de schrijver echter niet zelf verzonnen. En laten we wel wezen hier neemt hij nog steeds Amsterdam Zuid op de hak. Noch de controverse over het boek, noch het idee dat het luchtig en grappig is lijken mij terecht. Het is een vlot boek over een zwaar onderwerp. Zowel de "Linkse kerk" als haar bestrijders kunnen wat leren van Vuijsjes scherpe sociologische observaties. Alleen het slot is niet helemaal bevredigend.

Net als de reviewer vóór mij vond ik dit boek schrijnend en droevig. Hoofdpersoon David is een rijke jongen uit Amsterdam Zuid, met overdreven veel goede smaak en intellectuele pretentie opgevoed. David ziet er net wat donkerder uit dan zijn joodse familie; daarom wordt hij op straat vaak voor een Marokkaan aangezien, met alle wantrouwende blikken en onvriendelijke opmerkingen van dien. Gevolg: hij voelt zich niet thuis in zijn eigen milieu.

Bovendien valt hij op voluptueuze zwarte vrouwen. Eén en één is twee: David, toch al ontheemd in Zuid, onderneemt een zoektocht door Surinaams en Antilliaans Amsterdam. Wat hij daar aantreft is niet zo heel verheffend, vandaar dat Vuijsje vaak stereotypering is verweten. Ik ken de Surinaamse en Antilliaanse wereld zelf niet, kan daarom eigenlijk niet oordelen. Maar ik lees te veel onverwachte details om te kunnen denken dat Vuijsje het allemaal maar neerpent vanuit bestaande stereotypen. Misschien heeft hij deze dingen gewoon gezien (vrouwen die seks hebben voor beltegoed, mannen die van de ene bijvrouw naar de andere gangbang rennen). Dat hij daarmee niet de hele maar alleen een gedeelte van de Bijlmer beschrijft, lijkt mij geen misdrijf.

Anders dan de meeste recensies doen vermoeden, is dit een ambitieus boek, dat scherp en serieus weergeeft hoe verschillende etnische groepen in Nederland over elkaar denken. Gelukkig is de stijl strak, snel en soms ook grappig, waardoor de wrange schets van onze zeden (die van de Bijlmer èn die van Zuid) toch nog goed te verstouwen is.

Winnaar van de Gouden Uil, en door de critici omschreven als "vermakelijk".
Ik vond het een prima boek, maar vermakelijk zou ik het niet noemen. Daarvoor is het onderwerp toch wel te pijnlijk. Het boek leest in sneltreinvaart, is heel vlot geschreven, maar hoofdpersoon David Samuels heeft het veel te moeilijk om zijn plaats en zijn weg in het leven te vinden om van "amusant" te kunnen spreken. Ik lees niet veel meer in het Nederlands, maar van dit boek heb ik echt geen spijt.

joodse jongen uit amsterdam zuid heeft eeen voorkeur voor negerinnen goed geschreven, geestig½

Het is plat en er is geen of nauwelijks karakterontwikkeling, maar het is wel leuk om te lezen, helemaal omdat het gaat over de problemen rond het multi-cultureel samenleven. Vuijse durft waar andere schrijvers nog steeds te schijterig voor zijn. Grappig om te zien hoe uiteenlopend de beoordelingen zijn. Prima boek omdat het discussie geeft!

Begin van de roman is sterk. Humor en verrassing over de milieus waarin David zich bevindt (Rijke blanke (nette) mensen en de Bijlmer en discotheken met zwarten) die hij opzoekt. Naar verloop van tijd gaan al die sekstochten je tegenstaan en vraag je je af wat iemand in dergelijke vieze, soms gevaarlijke omgevingen nog aan seksbeleving vindt. Inmiddels is de zoektocht naar meer spanning en opwinding wel duidelijk en ook dat dat moet leiden tot inzicht en een iets meer bij hem passende relatie.½

shallow and full of stereotypes.

Heerlijk om te lezen.

eye-opener

wat een kutboek alleen maar gezeik over prada en ici paris en weetikveel
wat interesseert mij dat nou

Alleen maar nette mensen. Zo omschrijft de 18-jarige David, een Joods-Nederlandse jongeman de buurt in Amsterdam waar hij woont en waar hij opgegroeid is.

"Alleen maar nette mensen” is codetaal in Oud-Zuid. Iedereen weet wat je bedoelt: geen mensen die ze allochtonen noemen en vooral geen Marokkanen.

Nu wil het toeval dat David omwille van zijn donkere uiterlijk vaak voor een Marokkaan aanzien wordt, zowel door ‘nette autochtonen’ als door ‘allochtonen’. Het verhaal gaat echter niet over het klassieke ‘wij autochtonen’ tegenover ‘jullie allochtonen’. Het boek start om te beginnen met een knappe analyse van de vooroordelen tussen de verschillende allochtone groepen. Mensen hebben blijkbaar allemaal de neiging om iedereen die anders is dan zichzelf in een hokje te plaatsen. De hoofdpersoon David voelt zich, o.a. vanwege zijn Marokkaanse uiterlijk, niet thuis in zijn elitaire milieu. Hij valt bovendien op donkere vrouwen. Tijdens zijn zoektocht naar een ‘intellectuele negerin’ komt hij in contact met mannen en vrouwen die in een totaal andere wereld leven. Er is veel kritiek gekomen namens de Surinaamse gemeenschap omdat de Surinaamse vrouw hier wordt afgeschilderd als een niet al te intelligente vrouw met vooral lichamelijke kenmerken die neerkomen op een supersize boezem maat 95F en een dikke achteruitstekende bilpartij, met daarbij een geconstrueerd bewerkelijk kapsel, veel klatergoud en onelegante kleding. De Surinaamse man is onbetrouwbaar (‘liegman’), houdt er meerdere 'buitenvrouwen' op na, waarvan hij pikante foto’s en filmpjes maakt om ze te kunnen tonen aan zijn even protserige vrienden, die allemaal rondrijden in glimmende, opzichtige auto’s. De korte hoofdstukjes zijn vaak heel grappig. De beschrijving van het bezoek van David’s ouders aan de familie van Rowanda, zijn Surinaamse vriendinnetje uit de Bijlmer, is bijvoorbeeld ultrakomisch. Het contrast tussen Amsterdam Oud-Zuid en de Bijlmer (Zuid-Oost), groter kan het niet. Ook de mensen uit Oud-Zuid met hun hypocrisie en elitaire feestjes komen er trouwens bekaaid vanaf. Journalist Robert Vuijsje spaart niemand, inclusief zichzelf, in deze satirische zedenschets over de multiculturele samenleving en de heersende vooroordelen. Robert Vuijsje groeide zelf op in Oud-Zuid, lijkt ook op een Marokkaan en valt voor donkere vrouwen. Of Alleen maar nette mensen De Gouden Uil Literatuurprijs terecht gewonnen heeft, laat ik in het midden. Het boek wijkt in elk geval af van de heersende normen over wat betere literatuur zou moeten zijn. Maar die normen worden natuurlijk opnieuw bepaald door een culturele elite. Persoonlijk vond ik het een heel boeiend boek. Het verhaal geeft een inkijk in de leefwereld van mensen, waar we eigenlijk weinig over weten, in dit geval vooral Surinamers. Het is daarbij confronterend om te merken dat vooroordelen een langs meerdere kanten snijdend zwaard zijn. De ‘nette mensen’ zijn maar net binnen hun eigen leefwereld ‘net’. Buitenstaanders bekijken hen ook met vooroordelen.

‘Ik hou niet van stinkmannen’, zei ze. Volgens Rowanda gingen Hollanders niet onder de douche. Ze noemde het baden. En als ze het deden, wisten ze niet hoe ze zich moesten wassen.½

Leuk taalgebruik. Goede sfeerschepping. Vooral in het begin aangenaam en grappig, maar naar het einde toe vervlakt het wel wat. Jammer.

Moderne thema's, vlot geschreven boek. Het gaat over de tegenstelling tussen mensen die vlak bij elkaar wonen (Amsterdam-zuid en de Bijlmer) maar geen idee hebben van elkaars leefwereld. De dikke negerinnen hebben al voor heel wat discussie gezorgd, persoonlijk heb ik geen bezwaar tegen de wijze waarop de auteur hierover schrijft.

't Leest wel vlot maar daarmee is min of meer alles gezegd. Het thema - racisme en allochtonen - is duidelijk maar de uitwerking is dat heel wat minder. Een verwend rijkeluiszoontje is misschien niet het meest geschikte personage om je op sleeptouw te nemen. Na een honderdtal bladzijden begint de verveling toch wel toe te slaan.... Als dit de winnaar moet voorstellen van de Gouden Uil...½

Best wel grappig die schrijfstijl, vooral op de eerste bladzijden maar daarna verveelt het toch. Als dit tot de betere oogst van het jaar behoort stel ik me toch vragen bij de selectie van de shortlist van de Gouden Uil.½

Het boek leest als een trein. Jongen uit eliteomgeving in A'dam Zuid heeft identiteitscrisis.. door zijn uiterlijk lijkt hij nergens bij te horen. Hij zoekt zijn heil in Amsterdam Oost, waar vrouwen met dikke bil wonen, veel goudversiering, en totaal andere cultuur. Ook hier lijkt hij niet in te passen. Uiteindelijk weinig zeggend, en niet meer dan vermakelijk.½