Het is uit met jouw lief en je wil hier toch wel even over reflecteren; wat was er goed en waarom liep het mis. Maar hoe doe je die reflectie nu praktisch? Een telefoon naar jouw lief? Niet echt aangewezen. Een brief naar jouw lief? Brieven zijn te kort om alles grondig door te praten dus ... onmiddellijk maar een boek. De lezer is dan wel verplicht om het treurig gezanik er bij te nemen. Je zou het zelfs op je zenuwen kunnen krijgen van de lange doordrammige beschouwingen over het solitair leven met de poes Muisje. Kortom, het idee om via een boek een communicatie met jouw vroeger lief aan te gaan is misschien wel goed gevonden, de gebruikte taal is overigens volledig conform dit idee, maar als lezer moet je toch veel moeite doen om het interessant te blijven vinden. De auteur, of beter de schrijver van de briefboek (of is het boekbrief) kan toch wel een eindje zagen. Op een paar momenten, o.a. op het einde van het boek, komt het lief zelf aan het woord, een beetje gekunsteld, misschien wel goed gevonden, maar toch niet echt overtuigend. Het is duidelijk dat de auteur veel in zijn mars heeft. Ook al heb ik me zelf moeten verplichten het boek niet opzij te leggen, ik heb toch enige bewondering voor de auteur en ben dan ook maar begonnen aan zijn tweede boek "Trein met vertraging". ( )

Het begin is wat moeizaam, ik moest wennen aan de stijl. Bovendien loopt het verhaal dan niet. Je vraagt je af waarom de hoofdpersoon van zijn geliefde is gescheiden. Gaandeweg wordt dat echter steeds minder belangrijk. De overgang tegen het einde is magistraal gevonden. Daardoor gaat het boek steeds vlotter lezen, met steeds meer nuances. Een knap debuut, het smaakt naar meer. ( )