Verrassend goede novelle van mij onbekende schrijfster. Wrange, zwarte humor, afwisselend pijnlijk en hilarisch. Minpunt vind ik de schrijfstijl die vaak terugvalt op korte staccatozinnen. Maar het verhaal smaakt naar meer. ( )

Bij de Spartanen in het oude Griekenland werd na de geboorte van een kind gekeken of het gezond van lijf en leden was. Zo niet, dan werd het in een diepe kloof gegooid. Tegenwoordig vinden de meeste mensen dat iedere pasgeborene recht heeft op een volwaardig leven, ook al zal het nooit voor zichzelf kunnen zorgen.
Tessa, de 40-jarige hoofdpersoon uit "De weg naar zee" is met haar 7-jarige dochter Summer en haar vriendin Gina met ook een dochter op vakantie aan zee in het duingebied tussen Bergen aan Zee en Schoorl. Het blijkt al snel dat Summer een kind met een probleem is. Niet zomaar een probleem, ze heeft het syndroom van Down.
Tessa ziet haar dochter als een soort mini me (kleine ik) waar ze kost wat kost het beste uit zal halen. Een citaat geeft haar houding duidelijk weer: "Ze trainde haar dochter, als was ze haar persoonlijke coach. Meer is een moeder in feite ook niet. Deze baby heeft gewoon meer begeleiding nodig dan andere baby's. Dat is eigenlijk alles, dacht ze. Zo erg is het niet. Hoe eerder je met het lichtknipperen begint, hoe scherper haar ogen, hoe sneller straks haar reactievermogen zal worden en hoe groter haar hersencapaciteit. Daar gaat het om."
Al vanaf dag 1 wordt er naar speciale muziek van Bach geluisterd, met een zeer pijnlijke operatie wordt de tong van Summer enkele centimeters ingekort, haar oogleden worden bijgewerkt.
Dan is er nog Dylan, de vader van Summer die haar gewoon accepteert zoals ze is en al dat gedoe maar niets vind.
Tijdens het lezen ergerde ik me groen en blauw aan Tessa, maar besefte me tegelijkertijd wel dat ze gewoon overbezorgd is. Een intrigerend boek dat het niet moet hebben van mooi proza, maar dat wel te denken geeft. ( )