Toen ik aan dit kleine boekje begon, had ik een enigszins oneerbiedige reflex: “toch niet weer een rouwboek, een sentimentele worsteling van een auteur met het afscheid van geliefden?”. Rouwliteratuur is natuurlijk van alle tijden, maar de voorbije jaren scheert het genre hoge toppen: alleen al in het Nederlandse taalgebied hebben A.F.Th. Van der Heijden (Tonio), Tom Lanoye (Sprakeloos) en ook Erwin Mortier zelf (Gestameld Liedboek, strikt genomen geen rouw natuurlijk) pareltjes afgeleverd. Zoals gezegd inderdaad oneerbiedig, die spontane opwelling waarmee ik begon aan dit boekje. Maar laat me maar meteen toevoegen dat ik die emotie vlug moest corrigeren.
Mortier heeft het namelijk over de laatste jaren en de dood van schrijver Jef Geeraerts en zijn vrouw Eleonore, een koppel waarmee Mortier en zijn man nauw bevriend waren. Dat levert uiteraard een heel intimistisch portret, een tegengewicht voor het excentrieke imago dat Geeraerts en zijn vrouw hadden voor de buitenwereld. Mortier zoomt heel pakkend in op de intense interactie tussen het koppel en de verlamming die bij Geeraerts optrad nadat hij Eleonore verloor aan kanker, “ Te moedeloos om nog te schrijven, te moedeloos om haar te laten gaan, is hij in haar dood gaan wonen, wachtend op de zijne.” Maar de auteur brengt ook mooi in beeld wat de dood van zowel Eleonore als Jef bij hemzelf teweeg bracht, over zijn eigen vergankelijkheid en hoe hij daar in taal mee om kan gaan. In die zin is het, net als boven vermelde werken ook een mijmering over de kracht van schrijven en van literatuur in existentiële situaties. En dan valt uiteraard weer de taalvirtuositeit van Mortier op. Net als bij de vorige romans die ik van hem las, duikt af en toe het gevoel op dat hij zich bezondigt aan mooischrijverij, maar op veel andere momenten word je toch gepakt door zijn beeldende taalkracht. Alleen die titel, ‘omtrent liefde en dood’, kon die echt niet meer geïnspireerd? ( )