De kleuren van de zee. Door: Miriam Bruijstens.

Ik hou van vuurtorens, vogels, roze wolken, YA-boeken, queer-verhalen, de zee. Laat dat allemaal samenkomen in een boek en ik moét het lezen. De kans op teleurstelling is dan wel heel groot, dat begrijp je. Maar ik werd verliefd op De kleuren van de zee; eerst op de cover, daarna op de inhoud. Ondertussen ben ik ook een beetje verliefd op Miriam. En op ongeveer iedereen die in dit prachtige boek voorbijkomt.

Ik wou het in één ruk uitlezen, ik was op slag verslaafd en verliefd. Toch deed ik er drie dagen over. Omdat ik al heel snel voelde dat ik op de één of andere manier thuiskwam in dit verhaal. Ik wou er in wonen. Niet alleen in de vuurtoren - iets waar ik ook al lang van droom, ik heb niet voor niets een vuurtoren tattoo op mijn been - maar in het leven van Hannah, de hoofdpersoon. Ik wist ook dat ik daarna in een zwart gat ging vallen, en ja, dat heb ik goed voorspeld :(

Hannah is jong, zoekende en druk, druk in haar hoofd. Bijna alle personages om haar heen hebben, net als Hannah, iets wat je een etiket zou kunnen noemen op zich kleven. Al is dat flauw om te zeggen en eigenlijk niet relevant. (Ik benoem het toch omdat de personages in boeken veelal wit, cis en hetero zijn.) Hannahs leven is niet altijd makkelijk maar het is wel een leven waar ik jaloers op ben: in een vuurtoren wonen, deel uit maken van een warm gezin, vrienden worden met een kleurrijke bende boeiende personen,…

De kleuren van de zee is een zomers boek; warm (niet alleen van de zon), woelig, fris als een ijsje en warm als pastasaus uit een potje (een grapje voor de meelezers). Oh, wat hou ik van dit boek. Ik wil graag én snel een vervolg. Maak deze fan extra blij lieve Miriam, en bedankt voor dit geweldige verhaal! ( )