Oersoep. Door: Bregje Hofstede.

Wow, wat een boek, wat een roman. Is het wel een roman? En hoe mooi vormgegeven. Oké, de zichtbare binding zagen we wel vaker voorbijkomen maar ze past ook echt bij dit boek, het verhaal. En de afneembare buikband is een geweldig idee én is prachtig getekend door Wide Vercnocke. Door de binding valt het boek goed open wat het onderlijnen makkelijker maakt, en ik heb veel onderlijnd!

Oersoep is een trip, een roes.
Het is vuil, vies, visceraal én cerebraal.
Ik moest denken aan Eileen Myles, Sarah Hall, Ariel Levy. Omdat het aards, aardend, (ge)grond en oer is. Poëzie van poëzie, poëzie in het kwadraat dus. Ongeremd maar perfect getemd. En eigenlijk met niets of niemand te vergelijken.

De evolutie van Bregje Hofstede als schrijver/mens (vallen die twee überhaupt te splitsen?) voelt voor mij heel natuurlijk aan, ik volg haar blindelings. Oersoep is de perfecte opvolger van December. Ik ben heel benieuwd naar wat er hierna volgt, heb er ook al veel zin in.

Het verhaal lijkt autobiografisch, zoals al het werk van Bregje, en of het dat nu wel of niet is maakt mij ook niet uit. In mijn hoofd vallen de schrijver en de mens samen en dat maakt de leeservaring alleen maar intenser, rijker, dieper. Ik vereenzelvig me met de schrijver door de directheid, rauwheid, openheid.

Fan van Oersoep; wat een leeservaring! ( )