Hemellichamen. Door: Sinéad Gleeson.

Gleeson ken ik van het boeiende boek This woman’s work, dat ze samen met Kim Gordon schreef. Omdat ik dat zo goed geschreven vond wou ik ook Hemellichamen lezen. De prachtige cover en het thema (Spiegelingen uit het leven) speelden ook een rol. Uitgeverij HetMoet lijkt wel een patent te hebben op prachtige covers en uitgaves…

Hemellichamen is een boek om traag te lezen: je wil niets missen en je hebt tijd nodig om veel te onderlijnen. Hoewel Sinéads leven ver van mij afstaat (qua moederschap en ziekteverleden) voelde ik toch veel verwantschap.

Niet elke essay of gedicht raakte me even diep. Een wond straalt licht uit én Het avonturenverhaal sprongen er voor mij echt uit, maar dat is natuurlijk persoonlijke smaak.

Ierland is een speciaal geval (eufemistisch uitgedrukt) qua vrouwenrechten en dat speelt een belangrijke rol in veel van de essays. Soms vroeg ik me af of Gleeson de vrouw/schrijver zou zijn geweest die ze nu is als ze niet zo lang ziek was en/of ergens anders geboren was. Er moet toch iets in het Ierse water zitten want zo veel geweldige schrijvers, acteurs komen van daar…

Het persoonlijke is politiek én omgekeerd. Gleeson schrijft schijnbaar nonchalant: met het grootste gemak raakt zij alle aspecten van het leven van een vrouw, vrouwen van vroeger en nu, in Ierland en wereldwijd, lichamelijk én geestelijk. En hoewel het heel persoonlijk is wordt het nergens pathetisch.

Sinead Gleeson schreef een intelligent, moedig, eerlijk en intiem boek dat je hoofd, hart én buik raakt. Een mooi boek; letterlijk én figuurlijk. ( )